Maandag 14 januari 2008
Als we opstaan is de hemel donkergrijs maar voorlopig is het nog droog. Het is verrassend stil op straat voor een maandagmorgen, geen veegdiensten of vuilniswagens; die beginnen op maandag blijkbaar later. Na de lange wandeling van gisteren hebben we zeer goed geslapen. De weersvoorspellingen zijn archislecht: de regen zal in de loop van de dag steeds toenemen over de hele kuststreek en tegen de avond worden zware stortregens verwacht. Dat belooft… We nemen de metro naar La Castellane-Prado, slechts twee stations ver, een grote, drukke rotonde met in het midden een reusachtig standbeeld en obelisk. Hier vertrekt de NAP, een privélijn naar Cassis (uitspreken zonder s, want mét s zijn het de bessen). We zijn gelukkig ruim op tijd want het kost wel even moeite om de bushalte te vinden. Het is zeer druk. Langs de boulevard is er een voedingsmarkt waar we eerst nog een halfuurtje kunnen rondslenteren. Om 11.35 uur vertrekt de comfortabele autocar voor een rit van 40 minuten naar Cassis. Dit is niet alleen zeer comfortabel, maar ook de goedkoopste manier: we betalen slechts 5,40 Euro per persoon heen en terug. We zijn amper vertrokken als het begint te regenen. We verlaten de stad langs een zeer lange, kaarsrechte boulevard waarlangs o.a. de velodroom en het stadion van Olympic Marseille liggen. We rijden ook langs de ‘Cité Radieuse’, een wooncomplex dat gebouwd werd door de beroemde 
architect Le Corbusier. De weg loopt verder door een heuvelachtig landschap en volgt op een afstand de kustlijn. Door de regen komen we echter niet in de echte zuiderse sfeer. We stappen af aan de gendarmerie en wandelen de straat af naar beneden tot bij het haventje. Dit is meteen prachtig: de haven met zijn kleurrijke bootjes is omgeven door tientallen oude cafeetjes en restaurantjes en oude huizen met pastelkleurige gevels. Zo kennen we Cassis van de foto’s. Intussen is het opgehouden met regenen en we genieten van een rustige wandeling rond de haven waarbij uiteraard foto- en videocamera niet stilstaan. Niet alleen de bootjes zijn dankbare foto-onderwerpen, maar ook de huizen en een schilderachtig pleintje met kortgesnoeide platanen, die ongeduldig lijken te wachten op de nakende lente. De meeste terrassen zijn gesloten en er is nagenoeg geen volk. Deze sfeer is prachtig en uiteraard veel rustiger dan in het zomerseizoen. De zee is tamelijk woelig en op het strand slaan de golven hoog op; in de haven deinen de bootjes voortdurend op en neer. Op de kade staat een man in een klein kraampje ‘oursins’ of zee-egels te kuisen. Deze lekkernij is tamelijk zeldzaam aan het worden en enkel van december tot januari te verkrijgen. Ze worden verkocht aan 7 Euro per stuk of 8 Euro wanneer ze geopend zijn. Tegen 12.30 uur gaan we op zoek naar een restaurantje en we komen terecht in l’Oustau de la Mer. Het eenvoudige interieur is opgefleurd met overdreven veel levendige kleurtjes en oogt kitscherig, maar het is er tamelijk druk en er hangt echt wel sfeer. We kiezen beiden voor de gegrilde sardientjes. We krijgen er een tiental en ze blijken zeer vers en perfect klaargemaakt, de lekkerste en sappigste die ik ooit gegeten heb, denk ik. Ze worden geserveerd met gekookte groentjes en een warme tomaat met veel look en natuurlijk van dat heerlijk krakend Frans brood. Daar bij een lekker glaasje rosé en… meer heeft een mens niet nodig om genietend onderuit te zakken. Een moment om even vast te houden en in het geheugen te koesteren! Na het eten hebben we nog ruim de tijd om door de smalle straatjes van het centrum te kuieren en tientallen foto’s te maken.
architect Le Corbusier. De weg loopt verder door een heuvelachtig landschap en volgt op een afstand de kustlijn. Door de regen komen we echter niet in de echte zuiderse sfeer. We stappen af aan de gendarmerie en wandelen de straat af naar beneden tot bij het haventje. Dit is meteen prachtig: de haven met zijn kleurrijke bootjes is omgeven door tientallen oude cafeetjes en restaurantjes en oude huizen met pastelkleurige gevels. Zo kennen we Cassis van de foto’s. Intussen is het opgehouden met regenen en we genieten van een rustige wandeling rond de haven waarbij uiteraard foto- en videocamera niet stilstaan. Niet alleen de bootjes zijn dankbare foto-onderwerpen, maar ook de huizen en een schilderachtig pleintje met kortgesnoeide platanen, die ongeduldig lijken te wachten op de nakende lente. De meeste terrassen zijn gesloten en er is nagenoeg geen volk. Deze sfeer is prachtig en uiteraard veel rustiger dan in het zomerseizoen. De zee is tamelijk woelig en op het strand slaan de golven hoog op; in de haven deinen de bootjes voortdurend op en neer. Op de kade staat een man in een klein kraampje ‘oursins’ of zee-egels te kuisen. Deze lekkernij is tamelijk zeldzaam aan het worden en enkel van december tot januari te verkrijgen. Ze worden verkocht aan 7 Euro per stuk of 8 Euro wanneer ze geopend zijn. Tegen 12.30 uur gaan we op zoek naar een restaurantje en we komen terecht in l’Oustau de la Mer. Het eenvoudige interieur is opgefleurd met overdreven veel levendige kleurtjes en oogt kitscherig, maar het is er tamelijk druk en er hangt echt wel sfeer. We kiezen beiden voor de gegrilde sardientjes. We krijgen er een tiental en ze blijken zeer vers en perfect klaargemaakt, de lekkerste en sappigste die ik ooit gegeten heb, denk ik. Ze worden geserveerd met gekookte groentjes en een warme tomaat met veel look en natuurlijk van dat heerlijk krakend Frans brood. Daar bij een lekker glaasje rosé en… meer heeft een mens niet nodig om genietend onderuit te zakken. Een moment om even vast te houden en in het geheugen te koesteren! Na het eten hebben we nog ruim de tijd om door de smalle straatjes van het centrum te kuieren en tientallen foto’s te maken.
Dit zijn de échte kleuren van de Provence: licht blauw, geel, oranje, roze, … en op een pleintje bij de haven spelen enkele oude mannen pétanque. Alleen de zon ontbreekt, maar we zijn allang blij dat het niet regent. Om 15.30 uur zijn we het hele stadje rond geweest en we wandelen nog even over de ronde keien van het strand. De resterende tijd brengen we door op het terras van bar ‘La France’ met een koffietje en observeren rustig de voorbijgangers en de activiteiten in de haven. Dit is vakantie! Als we om 16.30 uur terugwandelen naar de bushalte, begint het uiteindelijk toch lichtjes te regenen. We zijn een half uurtje te vroeg en staan nagenoeg alleen aan de druilerige bushalte. Op de bus zitten weinig passagiers en door de vallende duisternis en de gietende regen, rijden we terug naar Marseille. Het is spitsuur en er komt ons een stroom auto’s tegemoet. Bij het binnenrijden van de stad zitten we ook in de file. Toch zijn we om 18.00 uur terug aan Le Castellane-Prado waar we de metro nemen. Om 18.20 uur zijn we terug in ons hotel. De regen blijft stevig neervallen, maar we mogen uiteindelijk van geluk spreken, want in Cassis hebben we het de hele tijd droog kunnen houden.
Om 19 uur gaan we naar beneden voor onze dagelijkse Ricard. Nu giet het water! We nemen plaats op een overdekt terras aan de Quai des Belges. Ik vraag me af wat deze stad met de Belgen of met ons vorstenhuis heeft, want naast deze kaai is er ook een rue du Roi Albert I en 
ons hotel ligt in de rue de la Reine Elisabeth. Op het terras zitten we tussen de rokers. Sinds 1 januari is er namelijk in Frankrijk een totaal rookverbod ingevoerd in de horecazaken. We kijken naar de gietende regen. Het is niet koud, maar ook niet echt gezellig. Tegen 20 uur gaan we naar restaurant Oscar op de Quai du Port waar ik eerder deze week voor vanavond gereserveerd heb. Van buiten ziet het er een gezellig en stijlvol restaurant uit, maar binnen valt het een beetje tegen. Het is er wel zeer druk en de patron én het personeel doen hun best om vriendelijk te zijn. Zeer professioneel zijn ze echter niet. We amuseren ons vooral met een mannelijke ober van het type Manuel uit Fawlty Towers en een vrouwelijke dienster, die voortdurend luidop in zichzelf praat. Het eten valt wat tegen: de vissoep is prima, maar de hoofdgerechten zijn eerder van “ik wil wel, maar ik kan niet…; de vis (Saint-Pierre en daurade) is veel te droog. Dat valt een beetje tegen voor onze laatste avond. Om halftien zijn we al terug op de kamer.
Terug naar 2008 Marseille OVERZICHT
ons hotel ligt in de rue de la Reine Elisabeth. Op het terras zitten we tussen de rokers. Sinds 1 januari is er namelijk in Frankrijk een totaal rookverbod ingevoerd in de horecazaken. We kijken naar de gietende regen. Het is niet koud, maar ook niet echt gezellig. Tegen 20 uur gaan we naar restaurant Oscar op de Quai du Port waar ik eerder deze week voor vanavond gereserveerd heb. Van buiten ziet het er een gezellig en stijlvol restaurant uit, maar binnen valt het een beetje tegen. Het is er wel zeer druk en de patron én het personeel doen hun best om vriendelijk te zijn. Zeer professioneel zijn ze echter niet. We amuseren ons vooral met een mannelijke ober van het type Manuel uit Fawlty Towers en een vrouwelijke dienster, die voortdurend luidop in zichzelf praat. Het eten valt wat tegen: de vissoep is prima, maar de hoofdgerechten zijn eerder van “ik wil wel, maar ik kan niet…; de vis (Saint-Pierre en daurade) is veel te droog. Dat valt een beetje tegen voor onze laatste avond. Om halftien zijn we al terug op de kamer.Terug naar 2008 Marseille OVERZICHT
