Dinsdag 17 juni 2008
Een voorbijdenderende vrachtwagen maakt me wakker om 6 uur en gestommel op de andere kamers verhindert mij om terug in te slapen. Toch slaag ik erin om tot 8 uur te blijven liggen. Het is opnieuw zwaarbewolkt maar hier en daar is toch een beetje blauwe hemel te zien. De zon schijnt er zwakjes doorheen. Bij het ontbijt op het terras stellen we vast dat het duidelijk frisser is dan gisteren. De zon is trouwens alweer verdwenen. Op de parking staan grote plassen, dus het moet vannacht stevig geregend hebben. Het lijkt ons dus nog niet echt de dag om naar de kust te gaan, dus we besluiten vandaag te beginnen met Les Baux, Tarascon, Beaucaire en Fontvieille, verder zien we wel. Om 9.30 uur zijn we weg. Een kilometer voorbij het hotel komen we langs Les Antiques, twee prachtig bewaarde monumenten uit de Romeinse oudheid. Eén van de twee staat helemaal in de stellingen voor onderhoudswerken. Aan de overkant van de weg liggen de ruïnes van de stad Glanum, een belangrijke toeristische trekpleister, maar het is er zeer kalm. We hebben deze site bij ons vorig bezoek aangedaan en besluiten ze nu niet opnieuw te bezoeken. We rijden meteen door naar Les Baux-de-Provence. De weg, nauwelijks 10 kilometer lang, kronkelt zich dwars door de mooie heuvels van Les Alpilles. De hele omgeving komt ons nog zeer vertrouwd voor.
Als we bij Les Baux-de-Provence aankomen, is het er nog zeer rustig. We kunnen dan ook de auto dicht bij de ingang parkeren. 
De smalle straatjes en winkeltjes liggen ongeduldig te wachten op de toeristenstroom, die straks ongetwijfeld op gang zal komen. Wij wandelen meteen door naar het andere eind van het stadje voor een bezoek aan het imposante Château des Baux. Bij de ingang krijgen we gratis een Nederlandstalige audiogids mee, die ons interessante uitleg verschaft bij de meest interessante plekjes en de manier waarop de ridders hier in de middeleeuwen leefden. We wandelen eerst over de kale en dorre hoogvlakte waar een strakke frisse wind blaast. We hebben zonnecrème en onze zonnehoedjes meegebracht, maar een warme pull-over zou beter geweest zijn. Midden op de uitgestrekte vlakte staan een viertal reusachtige slingerwapens waarmee destijds grote stenen rotsblokken werden naar de vijand geslingerd. Een middeleeuwse ridder, uitgedost in maliënkolder en wapenuitrusting, staat erbij en geeft uitleg aan een groep schoolkinderen. Het enthousiasme stijgt ten top wanneer de kinderen zelf eens mogen proberen met een van de tuigen een “kogel” te lanceren. Onder luid gejuich valt de zware rubberen bal met een doffe plof een tiental meter verder neer. Vanop de hoogvlakte hebben we een mooi uitzicht over de omgeving met vooral wijn- en olijfgaarden. In deze laatste valt op hoe de bomen hier in groepjes van drie of vier zijn aangeplant. Het plateau bestaat uit grillige rotsblokken waartussen hier en daar gele bremstruiken voor licht en kleur zorgen. We wandelen de hele omtrek van de hoogvlakte af en wanneer we denken rond te zijn, begint het eigenlijk pas. Aan de andere zijde van het dorp ligt namelijk het eigenlijke kasteel, immense en indrukwekkende ruïnes uitgehouwen in de rotsen: woningen, binnenplaatsen, een donjon, een ophaalbrug en dit alles hoog uittorend boven de omgeving. Het vraagt niet veel verbeelding om je hier de middeleeuwse toestanden voor de geest te halen. Dit is impressionant en absoluut een bezoek waard. De hemel wordt steeds grijzer en we prijzen ons gelukkig dat de regen wacht om neer te druppelen tot we bij de uitgang zijn. We haasten ons naar de auto maar springen toch eerst nog snel even een winkeltje binnen om een saladebestek in olijfhout te kopen.
De smalle straatjes en winkeltjes liggen ongeduldig te wachten op de toeristenstroom, die straks ongetwijfeld op gang zal komen. Wij wandelen meteen door naar het andere eind van het stadje voor een bezoek aan het imposante Château des Baux. Bij de ingang krijgen we gratis een Nederlandstalige audiogids mee, die ons interessante uitleg verschaft bij de meest interessante plekjes en de manier waarop de ridders hier in de middeleeuwen leefden. We wandelen eerst over de kale en dorre hoogvlakte waar een strakke frisse wind blaast. We hebben zonnecrème en onze zonnehoedjes meegebracht, maar een warme pull-over zou beter geweest zijn. Midden op de uitgestrekte vlakte staan een viertal reusachtige slingerwapens waarmee destijds grote stenen rotsblokken werden naar de vijand geslingerd. Een middeleeuwse ridder, uitgedost in maliënkolder en wapenuitrusting, staat erbij en geeft uitleg aan een groep schoolkinderen. Het enthousiasme stijgt ten top wanneer de kinderen zelf eens mogen proberen met een van de tuigen een “kogel” te lanceren. Onder luid gejuich valt de zware rubberen bal met een doffe plof een tiental meter verder neer. Vanop de hoogvlakte hebben we een mooi uitzicht over de omgeving met vooral wijn- en olijfgaarden. In deze laatste valt op hoe de bomen hier in groepjes van drie of vier zijn aangeplant. Het plateau bestaat uit grillige rotsblokken waartussen hier en daar gele bremstruiken voor licht en kleur zorgen. We wandelen de hele omtrek van de hoogvlakte af en wanneer we denken rond te zijn, begint het eigenlijk pas. Aan de andere zijde van het dorp ligt namelijk het eigenlijke kasteel, immense en indrukwekkende ruïnes uitgehouwen in de rotsen: woningen, binnenplaatsen, een donjon, een ophaalbrug en dit alles hoog uittorend boven de omgeving. Het vraagt niet veel verbeelding om je hier de middeleeuwse toestanden voor de geest te halen. Dit is impressionant en absoluut een bezoek waard. De hemel wordt steeds grijzer en we prijzen ons gelukkig dat de regen wacht om neer te druppelen tot we bij de uitgang zijn. We haasten ons naar de auto maar springen toch eerst nog snel even een winkeltje binnen om een saladebestek in olijfhout te kopen.
Het is inmiddels 12.30 uur geworden, dus precies op tijd voor de lunch. Het regenweer doet ons beslissen om wat meer tijd aan tafel door te brengen en we raadplegen de Michelingids om een goed adresje te zoeken. Tarascon is niet ver en daar zijn wel een paar restaurants. Onderweg komen we echter langs Le Paradou en daar ligt bistro La Petite France dat eens een Michelinster had, maar nu van uitbater veranderd is. Het ziet er ook aantrekkelijk uit en we stappen binnen. We willen ons beperken tot een lichte lunch want vanavond staat een bezoek aan het sterrenrestaurant van Wout Bru op het programma, een hoogtepunt waarnaar we uitkijken. Ze serveren echter ’s middags alleen een viergangenmenu à 27 Euro. We moeten dus wel… Dit helpt ons natuurlijk ook een regenachtige namiddag door te komen en het is helemaal niet duur. Het wordt een gezellige en vooral zeer lekkere lunch.
Als we buitenkomen, regent het niet meer. We rijden even langs het centrum van Le Paradou en vervolgens naar Maussane. Het pittoreske dorpsplein met fontein en platanen mist de zon om echt sfeervol te zijn. We wandelen er eventjes rond en trekken vervolgens verder richting Fontvieille. Dit kennen we ook van onze vorige reizen en gezien het weer besluiten we geen bezoek te brengen aan de beroemde Moulin de Daudet. De hele omgeving ziet er vandaag met de grijze hemel en het overvloedige groen helemaal niet Provençaals uit. Hier verwacht je blauwe hemels, fel licht en dorre gele velden, maar de vele regen van de laatste weken heeft gezorgd voor een veel somberder landschap. Het is opnieuw gaan regenen, zij het lichtjes want de petanquespelers op een 
pleintje onderbreken er hun spel niet voor. Wij slenteren een beetje door de smalle straatjes en maken nog wat foto’s. Heel veel is er echter niet te zien. Dan maar terug richting Saint-Rémy. Even buiten Les Baux houden we halt bij de Caves de Sarragon die zijn ondergebracht in de immense ruimten, die door vroegere steengroeven in de rotsen zijn uitgehouwen. We doorkruisen opnieuw Les Alpilles maar nemen nu een alternatief en kleiner baantje. Zo komen we langs prachtige villa’s waaronder een paar viersterrenhotels. Hier woont duidelijk de grand monde van Saint-Rémy.
pleintje onderbreken er hun spel niet voor. Wij slenteren een beetje door de smalle straatjes en maken nog wat foto’s. Heel veel is er echter niet te zien. Dan maar terug richting Saint-Rémy. Even buiten Les Baux houden we halt bij de Caves de Sarragon die zijn ondergebracht in de immense ruimten, die door vroegere steengroeven in de rotsen zijn uitgehouwen. We doorkruisen opnieuw Les Alpilles maar nemen nu een alternatief en kleiner baantje. Zo komen we langs prachtige villa’s waaronder een paar viersterrenhotels. Hier woont duidelijk de grand monde van Saint-Rémy.
Tegen 17 uur zijn we terug in het hotel en… er is steeds meer blauwe lucht en de zon komt er door! Tijd om nog maar eens in het stadje rond te slenteren, nog maar wat foto’s te schieten. Ik neem voor één keer de videocamera niet mee om eens wat rustig te genieten. Vóór we naar het hotel terugkeren, nemen we eerst nog een pastis op een terrasje. Terug in het hotel klaagt ook de madame van de receptie over het voorbije slechte weer, maar ze zegt dat er mistral verwacht wordt en dat die de wolken zal verdrijven. Vanaf morgen mogen we zeer warm weer verwachten. Tegen 19 uur maken we ons klaar voor het gastronomisch hoogtepunt van de reis: Le Bistrot d’Eygalières van de Belgische
sterrenkok Wout Bru, twee sterren in Michelin, 17/20 bij GaultMillau. Hier hebben we weken vóór de afreis al gereserveerd. Eygalières ligt op een 15 kilometer van Saint-Rémy maar het restaurant is moeilijk te vinden. Het ligt midden in de hoofdstraat van het kleine dorpje en bestaat uit twee oude rijhuizen die in elkaar gebracht zijn. We hadden iets meer indrukwekkend verwacht. Binnen komen we echter in een zeer duur en stijlvol interieur terecht, strak en modern maar toch met alle respect voor de oorspronkelijke rustieke sfeer. Vooral de eenvoudige inkom en een oude pilaar midden in het restaurant verraden nog de oorspronkelijke oude herberg. Voor de rest zorgen de vele zwart en witte accenten en een paar moderne schilderijen voor een eigentijdse stijl. Er is opvallend veel personeel aanwezig in de zaal, allemaal jonge mensen, mannen en vrouwen. Allemaal zijn ze in het zwart gekleed. Ze spreken ons aan in het Frans, maar al gauw blijkt dat velen onder hen Vlamingen zijn. Het wordt zelfs een leuk spelletje om de echte Fransen te “ontmaskeren”. Ook in het publiek wordt veel Vlaams gesproken. Er komt overigens ook een oude bekende binnen: de Zuid-Afrikaanse dame van zondagavond. Ze heeft dus toch onze raad opgevolgd. Ze neemt plaats aan een tafeltje in de hoek en heeft ons niet opgemerkt. Heel eventjes krijgen we de chef te zien. Hij zegt vriendelijk goeiendag. 
Deze man is duidelijk niet alleen “sant” in een vreemd maar ook in eigen land. Als je op dit niveau eet, mag je ook op geen euro kijken, dus kiezen we voor het duurste menu dégustation à 95 Euro per persoon. Dit soort folietjes permitteren we ons niet zo vaak, maar laten we het maar beschouwen als de vroege viering van onze huwelijksverjaardag op 31 augustus. De sommelier is een jonge kerel. Hij spreekt Frans met een zwaar Westvlaams accent en beveelt ons een biowijn aan uit de streek van het Domaine Milan, hier vlakbij. 55 Euro en dat is een van de goedkoopste van de kaart… Maar eerst natuurlijk een glaasje champagne als aperitief; minder kan je hier toch niet nemen?
sterrenkok Wout Bru, twee sterren in Michelin, 17/20 bij GaultMillau. Hier hebben we weken vóór de afreis al gereserveerd. Eygalières ligt op een 15 kilometer van Saint-Rémy maar het restaurant is moeilijk te vinden. Het ligt midden in de hoofdstraat van het kleine dorpje en bestaat uit twee oude rijhuizen die in elkaar gebracht zijn. We hadden iets meer indrukwekkend verwacht. Binnen komen we echter in een zeer duur en stijlvol interieur terecht, strak en modern maar toch met alle respect voor de oorspronkelijke rustieke sfeer. Vooral de eenvoudige inkom en een oude pilaar midden in het restaurant verraden nog de oorspronkelijke oude herberg. Voor de rest zorgen de vele zwart en witte accenten en een paar moderne schilderijen voor een eigentijdse stijl. Er is opvallend veel personeel aanwezig in de zaal, allemaal jonge mensen, mannen en vrouwen. Allemaal zijn ze in het zwart gekleed. Ze spreken ons aan in het Frans, maar al gauw blijkt dat velen onder hen Vlamingen zijn. Het wordt zelfs een leuk spelletje om de echte Fransen te “ontmaskeren”. Ook in het publiek wordt veel Vlaams gesproken. Er komt overigens ook een oude bekende binnen: de Zuid-Afrikaanse dame van zondagavond. Ze heeft dus toch onze raad opgevolgd. Ze neemt plaats aan een tafeltje in de hoek en heeft ons niet opgemerkt. Heel eventjes krijgen we de chef te zien. Hij zegt vriendelijk goeiendag. Deze man is duidelijk niet alleen “sant” in een vreemd maar ook in eigen land. Als je op dit niveau eet, mag je ook op geen euro kijken, dus kiezen we voor het duurste menu dégustation à 95 Euro per persoon. Dit soort folietjes permitteren we ons niet zo vaak, maar laten we het maar beschouwen als de vroege viering van onze huwelijksverjaardag op 31 augustus. De sommelier is een jonge kerel. Hij spreekt Frans met een zwaar Westvlaams accent en beveelt ons een biowijn aan uit de streek van het Domaine Milan, hier vlakbij. 55 Euro en dat is een van de goedkoopste van de kaart… Maar eerst natuurlijk een glaasje champagne als aperitief; minder kan je hier toch niet nemen?
We eten uiteraard zéér goed: eerst een American club met een mi-cuit van tonijn, foie gras, granny smith en een sorbet van basilicum. Niet alleen verrukkelijk maar ook een streling voor het oog. Dan volgt een carpaccio van kabeljauw met uiencompote en een gepocheerd ei met truffelboter. Het ziet er niet erg aantrekkelijk uit, maar de smaakcombinatie is hemels. Het hoofdgerecht is een traag gegaarde schouder van melklam met geconfijte look op een bedje van tomaat en paprika en daarbij een aardappelpuree met olijfolie. Na de kaas zet een heerlijk dessert het orgelpunt: een crème brûlée op rood fruit met gesponnen suiker, citroensorbet en een chocoladekrokantje. Bij de koffie horen natuurlijk nog een hele reeks kleine lekkernijtjes. Dit voldeed absoluut aan onze hoge verwachtingen en was inderdaad op tweesterrenniveau. Achteraf geraken we aan de praat met de sommelier. Hij is goed bevriend met zijn collega van het Hof Van Cleve en heeft hiervóór in Oud Sluis gewerkt. Hij is pas sinds anderhalve maand hier aan de slag. In totaal zijn 13 van de 20 personeelsleden Vlamingen. Als ik zijn wijnkeuze prijs en hem vraag of die op het domein ook te koop zou zijn, zegt hij dat we hem ook kunnen kopen in de aanpalende culinaire shop van Bru. Die is nu wel gesloten, maar vóór we vertrekken wil hij graag met ons meegaan en even opendoen. Ik heb al een beetje spijt van mijn vraag want ik vrees voor de kostprijs, maar toch durf ik niet nalaten hem te roepen vóór we vertrekken. Hij gaat ons voor en… ik ben opgelucht als blijkt dat “onze” wijn niet meer in voorraad is. Ik toon me uiteraard ontgoocheld en zeg dat we hem dan morgen maar op het domein zullen gaan kopen. We praten nog een tijdje na en vernemen dat hij hoopt hier 1 à 2 jaar te blijven en daarna in België een wijnhandel te openen. Om 22.30 uur rijden we langs een donkere weg terug naar Saint-Rémy, 295 Euro armer maar een nieuw gastronomisch hoogtepunt rijker.
Terug naar 2008 Provence OVERZICHT
Terug naar 2008 Provence OVERZICHT
