Zaterdag 10 november 2001 (2)
Rond de middag bereiken we de grens met Zuid-Afrika en rijden de provincie Kwazulu-Natalbinnen. Hier begint een nieuwe etappe van onze reis. Na een 40-tal kilometer bereiken we Pongola waar we in de Pongola Country Lodge een zeer verzorgde lunch krijgen opgediend niettegenstaande we niet voorzien waren. Om onbegrijpelijke redenen –‘Anders dan Anders’ komt hier toch om de week op dezelfde dag met een nieuwe groep?- was het gebruikelijke restaurant vandaag niet beschikbaar. Ik begin te begrijpen waarom Frans nagenoeg constant met zijn gsm belt om overal onze komst aan te kondigen. Daarna gaat het naar de Mvubu Lodge in de Pongola Game Reserve waar we opnieuw twee nachten zullen logeren. In 1894 werd hier het eerste beschermde natuurgebied van Afrika opgericht, vier jaar vóór het
Krüger Park. Het is prachtig gelegen, midden in de bush, hoog boven de Pongolarivier die krioelt van de nijlpaarden en krokodillen. Mvubu betekent trouwens nijlpaard in het Zulu. De hutten liggen tamelijk ver uit elkaar en zijn volledig opgetrokken in hout, bamboe en stro. De zijmuren zijn bovenaan open en enkel afgedekt met gaas tegen de insecten. Maar dat volstaat duidelijk niet, want ’s avonds zwermen en kruipen allerlei diertjes rond in de lampen van onze kamer. Niet te nauw kijken en goed insmeren met muggenmelk. Het domein heeft weliswaar wat meer klasse, maar we voelen onmiddellijk dat we hier niet dezelfde gemoedelijke sfeer zullen vinden als in Mohlabetsi. Dat komt grotendeels door de piepjonge staf. Onze gastheer is Wim, de zoon van de eigenaars van het domein, een jonge ‘snotkop’ zegt Frans. Zijn al even jonge echtgenote Helena is vriendelijk en doet haar best om het ons naar de zin te maken. Verder zijn er twee zéér jonge rangers: Michael en Shane, té jong en onervaren zullen we weldra ondervinden. Michael vertelt me dat hij niet voor ranger gestudeerd heeft, maar dat hij zeer veel ervaring heeft. Als ik hem vraag waar hij die op 25-jarige leeftijd dan wel gehaald heeft, zegt hij dat hij uit Zimbabwe afkomstig is en daar reeds als kind met zijn vader meetrok, die ook ranger was. Shane is 23 jaar en bij hem in opleiding sinds… 3 maanden! We zijn toch een beetje argwanend.
Om vier uur trekken we op safaritocht. Het landschap is totaal verschillend van Mohlabetsi: veel heuvelachtiger, dichter begroeid en vooral veel groener. Het domein is 7.000 hectaren groot, maar maakt deel uit van een groter game park van in totaal 25.000 hectaren. 
We zien gnoes, impala’s, een aasgier, een bosreebok, giraffen, wrattenzwijnen en nyala’s, een antilopensoort die hier wél maar in Mpumalanga niet voorkomt. Tegen valavond stuiten we op een neushoorngezinnetje: vader, moeder, baby en een tante denk ik. De enorme stier loopt achteraan en heeft duidelijk onraad geroken. Neushoorns zien niet goed, maar hebben daarentegen een sterk ontwikkelde reuk en gehoor. Hij heeft ons opgemerkt en gedraagt zich zeer onrustig. Hij komt voortdurend op zijn stappen terug in onze richting. We voelen ons niet helemaal gerust want zo’n beest is 
1,80 meter hoog, weegt algauw 2.200 kilo en kan 40 kilometer per uur halen. We zijn opgelucht wanneer hij ons definitief de rug toekeert en zijn gezinnetje volgt. Maar Michael denkt daar anders over en met klakkende tonggeluiden roept hij de kolos terug. Hij start zelfs de jeep en rijdt hem achterna. Als het dier tot onze tevredenheid ook daar niet op reageert, begint hij hem wat uit te dagen met zijn koplampen. Ons vertrouwen in Michael is al niet te groot en het is zéér stil geworden in de jeep. Die stilte stelt de neushoorn waarschijnlijk gerust en de hele familie verdwijnt in het struikgewas.
We zien gnoes, impala’s, een aasgier, een bosreebok, giraffen, wrattenzwijnen en nyala’s, een antilopensoort die hier wél maar in Mpumalanga niet voorkomt. Tegen valavond stuiten we op een neushoorngezinnetje: vader, moeder, baby en een tante denk ik. De enorme stier loopt achteraan en heeft duidelijk onraad geroken. Neushoorns zien niet goed, maar hebben daarentegen een sterk ontwikkelde reuk en gehoor. Hij heeft ons opgemerkt en gedraagt zich zeer onrustig. Hij komt voortdurend op zijn stappen terug in onze richting. We voelen ons niet helemaal gerust want zo’n beest is 1,80 meter hoog, weegt algauw 2.200 kilo en kan 40 kilometer per uur halen. We zijn opgelucht wanneer hij ons definitief de rug toekeert en zijn gezinnetje volgt. Maar Michael denkt daar anders over en met klakkende tonggeluiden roept hij de kolos terug. Hij start zelfs de jeep en rijdt hem achterna. Als het dier tot onze tevredenheid ook daar niet op reageert, begint hij hem wat uit te dagen met zijn koplampen. Ons vertrouwen in Michael is al niet te groot en het is zéér stil geworden in de jeep. Die stilte stelt de neushoorn waarschijnlijk gerust en de hele familie verdwijnt in het struikgewas.
Als we terugkomen in Mvubu is het donker geworden. De anderen hebben weinig wild gezien op hun tocht met Shane, maar ze beleefden wél een ander avontuur. Bij de drankstop parkeert Shane zijn jeep aan de rand van een afgrond en zet de motor af. Wanneer iedereen uitgestapt is, slaat de motor op onverklaarbare wijze terug aan en de jeep begint te bollen, recht op de afgrond af. Gilbert behoudt zijn koelbloedigheid en slaagt erin om het contact terug af te zetten en het voertuig net vóór de afgrond tot stilstand te brengen. Een lijkbleke Shane is hem zeer dankbaar en bij thuiskomst wordt Gilbert met een fles champagne bedankt. Niet alleen onervaren als ranger, maar kennelijk ook als chauffeur! Het is inmiddels lichtjes gaan motregenen en we moeten dus noodgedwongen binnen eten vanavond. Op het menu staat broccolisoep, kippenpasteitje met rijst, impala en broodpudding. Lekker! De nacht is zeer donker en we horen voortdurend allerlei dierengeluiden, maar toch slapen we heerlijk.
Terug naar 2001 Zuid-Afrika OVERZICHT
Terug naar 2001 Zuid-Afrika OVERZICHT
