Dinsdag 4 september 2007
We moeten op een ontiegelijk uur opstaan: om 3 uur in de nacht. Onze vlucht is om 7 uur en we moeten twee uur van tevoren op de luchthaven zijn. We zijn heel blij dat B, een goede ex-Volvocollega, spontaan heeft aangeboden om ons naar Zaventem te brengen. Stipt om 4 uur is ze op de afspraak en staat ze voor de deur. 
Het regent en er is natuurlijk nauwelijks verkeer op de autoweg naar Brussel, maar als we bij de luchthaven aankomen, staat er zowaar een file. Ongelooflijk op dit uur! We omzeilen de file door langs de ‘arrivals’ binnen te gaan in plaats van langs de ‘departures’ en zo komen we zeer vlot en ruim op tijd bij de incheck desk. Ook hier verloopt alles vlotjes en na amper 15 minuten staan we al in de lounge waar we ons wat opkikkeren met een sterke koffie en een croissantje. Plots merk ik een oude bekende, óók ex-Volvo, op: W en zijn echtgenote J. Hij is ruim 5 jaar geleden met brugpensioen gegaan en ik heb hem sindsdien niet meer gezien. Het is een leuk weerzien en … ook zij vertrekken naar Santorini, zij het naar een ander hotel. Al pratend gaat de wachttijd uiteraard zeer snel voorbij en al gauw kunnen we instappen. Alles verloopt zeer vlot en stipt op tijd kiest ons toestel van Jetair Fly het luchtruim. W en J zitten op het vliegtuig naast ons aan de andere kant van de gang zodat we ook tijdens de vlucht nog wat kunnen praten. De vlucht verloopt voorspoedig en om 11.10 uur (het is hier één uur later dan bij ons) landen we op Mykonos, waar een deel van de passagiers uitstapt. Na een half uurtje stijgen we terug op voor de laatste etappe en om 12.15 uur zetten we voet aan de grond op Santorini, waar we worden opgewacht door Sofie van Jetair, een vlotte en vooral zeer vriendelijke jonge Vlaamse meid. Hier scheidt onze weg van die van W en J. Zij verblijven in het havendorpje Vlihada, op de meest zuidelijke punt van het eiland, wat ons niet zo gunstig lijkt om uitstappen te doen. We wensen elkaar een prettige vakantie en spreken af om achteraf thuis onze ervaringen uit te wisselen.
Het regent en er is natuurlijk nauwelijks verkeer op de autoweg naar Brussel, maar als we bij de luchthaven aankomen, staat er zowaar een file. Ongelooflijk op dit uur! We omzeilen de file door langs de ‘arrivals’ binnen te gaan in plaats van langs de ‘departures’ en zo komen we zeer vlot en ruim op tijd bij de incheck desk. Ook hier verloopt alles vlotjes en na amper 15 minuten staan we al in de lounge waar we ons wat opkikkeren met een sterke koffie en een croissantje. Plots merk ik een oude bekende, óók ex-Volvo, op: W en zijn echtgenote J. Hij is ruim 5 jaar geleden met brugpensioen gegaan en ik heb hem sindsdien niet meer gezien. Het is een leuk weerzien en … ook zij vertrekken naar Santorini, zij het naar een ander hotel. Al pratend gaat de wachttijd uiteraard zeer snel voorbij en al gauw kunnen we instappen. Alles verloopt zeer vlot en stipt op tijd kiest ons toestel van Jetair Fly het luchtruim. W en J zitten op het vliegtuig naast ons aan de andere kant van de gang zodat we ook tijdens de vlucht nog wat kunnen praten. De vlucht verloopt voorspoedig en om 11.10 uur (het is hier één uur later dan bij ons) landen we op Mykonos, waar een deel van de passagiers uitstapt. Na een half uurtje stijgen we terug op voor de laatste etappe en om 12.15 uur zetten we voet aan de grond op Santorini, waar we worden opgewacht door Sofie van Jetair, een vlotte en vooral zeer vriendelijke jonge Vlaamse meid. Hier scheidt onze weg van die van W en J. Zij verblijven in het havendorpje Vlihada, op de meest zuidelijke punt van het eiland, wat ons niet zo gunstig lijkt om uitstappen te doen. We wensen elkaar een prettige vakantie en spreken af om achteraf thuis onze ervaringen uit te wisselen.
Een bus brengt ons onmiddellijk naar ons hotel, dat op amper 10 minuten van de luchthaven ligt aan de weg naar de hoofdstad Fira. Vanop de straat is er enkel een relatief klein gebouw te zien, een eerder eenvoudige ingang tot de lobby. Het hotel is tegen de 200 meter hoge wand van de rotskust gebouwd. Op verschillende niveaus, die met een wirwar van trappen zijn verbonden, zijn er verschillende terrassen waarop de kamers uitgeven. Elke kamer beschikt over een eigen terrasje met tuinmeubelen en parasol. Er zijn drie zwembaden over het hele complex verspreid en boven is er een groot terras van het restaurant mét tuin. Het mooiste echter is dat je vanop elke plaats een prachtig en onbelemmerd uitzicht hebt op de Egeïsche Zee en de krater van de vulkaan. We kijken op het westen, dus ideaal voor de zonsondergangen. Aan de balie vragen we onmiddellijk naar Babis. J en K hebben ons gevraagd hem veel groeten over te brengen en hem een enveloppe af te geven met een paar foto’s van hun vakantie van vorig jaar. 
Als hij de foto’s ziet, herinnert hij hen zich onmiddellijk en is zeer enthousiast. We krijgen kamer 170 toegewezen en Babis draagt onze koffers 73 trappen naar beneden, helemaal op het uiteinde aan het derde zwembad. Als we de deur van onze kamer uit komen, staan we echter vlak voor het zwembad, en dat bevalt ons niet erg. We pakken niet uit, maar vragen onmiddellijk een andere kamer. Babis belt de receptie op en we krijgen kamer 173, drie huisjes verder, helemaal in het hoekje. Dit is een veel rustiger ligging, want hier komen geen andere hotelgasten voorbij en daarenboven is ons terras tamelijk groot en ver genoeg verwijderd van het zwembad. De kamer is vrij ruim en heeft een kitchenette en koelkast, maar de badkamer is niet al te groot. We willen onmiddellijk van het goede weer genieten en trekken op verkenning op het terrein van het hotel, trapjes op en af, voortdurend fotograferend en filmend. We hebben ogen tekort. De zon schijnt en het is 26 graden, maar boven de zee hangt wat nevel. We hebben honger en besluiten op het terras een kleinigheid te eten: ik neem een Grieks slaatje en C verkiest calamares. Met een half litertje lokale witte wijn erbij zitten we meteen in de sfeer. Zalig! Meer en meer trekken kleine witte wolkjes zich samen en er steekt ook een fris briesje op. Na het eten hangen we nog wat rond in het hotel, sturen een sms’je naar H en K en een kaartje naar J en K. In het mini-supermarktje tegenover het hotel kopen we twee flessen witte wijn die we in onze koelkast plaatsen zodat we af en toe een glaasje kunnen drinken op ons terras.
Als hij de foto’s ziet, herinnert hij hen zich onmiddellijk en is zeer enthousiast. We krijgen kamer 170 toegewezen en Babis draagt onze koffers 73 trappen naar beneden, helemaal op het uiteinde aan het derde zwembad. Als we de deur van onze kamer uit komen, staan we echter vlak voor het zwembad, en dat bevalt ons niet erg. We pakken niet uit, maar vragen onmiddellijk een andere kamer. Babis belt de receptie op en we krijgen kamer 173, drie huisjes verder, helemaal in het hoekje. Dit is een veel rustiger ligging, want hier komen geen andere hotelgasten voorbij en daarenboven is ons terras tamelijk groot en ver genoeg verwijderd van het zwembad. De kamer is vrij ruim en heeft een kitchenette en koelkast, maar de badkamer is niet al te groot. We willen onmiddellijk van het goede weer genieten en trekken op verkenning op het terrein van het hotel, trapjes op en af, voortdurend fotograferend en filmend. We hebben ogen tekort. De zon schijnt en het is 26 graden, maar boven de zee hangt wat nevel. We hebben honger en besluiten op het terras een kleinigheid te eten: ik neem een Grieks slaatje en C verkiest calamares. Met een half litertje lokale witte wijn erbij zitten we meteen in de sfeer. Zalig! Meer en meer trekken kleine witte wolkjes zich samen en er steekt ook een fris briesje op. Na het eten hangen we nog wat rond in het hotel, sturen een sms’je naar H en K en een kaartje naar J en K. In het mini-supermarktje tegenover het hotel kopen we twee flessen witte wijn die we in onze koelkast plaatsen zodat we af en toe een glaasje kunnen drinken op ons terras.
Tegen 17 uur nemen we het shuttlebusje van ons hotel naar Fira, ook Thira genoemd. Het busje zit vol. Het is een hele korte rit en na amper 5 minuten staan we al in de hoofdstadFira. Met zijn 1800 inwoners is het de grootste stad van het eiland, maar het heeft uiteraard maar de allure van een dorpje. Fira ligt boven op de steile rotskust en de witte huisjes zien er vanuit de verte uit als een witte deken die uitgespreid ligt over de rots. We hoeven maar een paar honderd meter te gaan en we staan aan de kathedraal, helemaal boven in het stadje. Hier kijk je boven een reeks restaurantjes uit en heb je een schitterend zicht op de baai of Caldera en de drie kratereilandjes Thirassia, Nea Kameni en Palea Kameni. O
p zee liggen een paar reusachtige witte cruiseschepen en er tussendoor varen voortdurend kleinere bootjes heen en weer. Een mooi schouwspel, dat in de komende dagen een vertrouwd beeld zal worden. Hier loopt een soort wandelboulevard die verder uitloopt op de smalle en kronkelende winkelstraatjes. Het is niet al te druk in het stadje want op dit uur zijn de meeste cruisetoeristen al terug naar hun schip gebracht. We slenteren wat rond en… maken natuurlijk veel foto’s en film. 
De zon begint al te zakken en tovert een zachte schittering op zee. Toch brandt ze nog, maar een steeds toenemend briesje zorgt voor verfrissing. Om 19.35 uur brengt het busje ons terug naar ons hotel waar we nog net op tijd zijn om getuige te zijn van de mooie zonsondergang. Op weg naar onze kamer worden we aangesproken door twee vrolijke Amerikaanse dames op leeftijd, die natuurlijk willen weten waar wij vandaan komen. Zij werken op de Amerikaanse ambassade in Montenegro en doen een autoreis door Griekenland. Ze genieten van Europa en zouden graag ook Gent eens bezoeken. Ik weet niet of ze naar een uitnodiging vissen, maar ik ga er toch maar niet op in. Zij hebben kamer 170 gekregen en zitten dus vlak bij het zwembad. Morgen geven ze een “pool party” waarop we ook uitgenodigd zijn, we moeten alleen ons glas meebrengen, zij zorgen voor de wijn. Het is een party voor de “non honeymooners”, want dat zijn er hier volgens hen niet zo veel. Santorini blijkt namelijk dé gedroomde bestemming te zijn voor de wittebroodsweken. Het is er in ieder geval romantisch genoeg voor! Vanavond eten we opnieuw in ons hotel. We hebben immers nog geen auto; die wordt pas morgenvroeg afgeleverd. Het is volledig donker als we naar het restaurant afdalen, of … neen sorry, klimmen en er staat een stevige wind. Het is zelfs eerder koud. Als we de ober vragen of het hier altijd zo hard waait, zegt hij dat het tot gisteren véél te warm was en dat hij dit weer “heavenly” vindt, lekker fris! De keuken van het Volcano View Hotel is niet bijzonder en naar ons gevoel té internationaal getint, om álle toeristen tevreden te stellen. We eten gegrilde zwaardvis en pasta met look. Het is tóch gezellig en het witte Santoriniwijntje smaakt heerlijk. Als we op de kamer komen is het er ijskoud! We zeten meteen de airco af. Tegen half elf, na een lange dag, liggen we in bed. Niet moe eigenlijk, maar ja, bij ons is het nog maar half tien.
Terug naar 2007 Santorini OVERZICHT
p zee liggen een paar reusachtige witte cruiseschepen en er tussendoor varen voortdurend kleinere bootjes heen en weer. Een mooi schouwspel, dat in de komende dagen een vertrouwd beeld zal worden. Hier loopt een soort wandelboulevard die verder uitloopt op de smalle en kronkelende winkelstraatjes. Het is niet al te druk in het stadje want op dit uur zijn de meeste cruisetoeristen al terug naar hun schip gebracht. We slenteren wat rond en… maken natuurlijk veel foto’s en film. De zon begint al te zakken en tovert een zachte schittering op zee. Toch brandt ze nog, maar een steeds toenemend briesje zorgt voor verfrissing. Om 19.35 uur brengt het busje ons terug naar ons hotel waar we nog net op tijd zijn om getuige te zijn van de mooie zonsondergang. Op weg naar onze kamer worden we aangesproken door twee vrolijke Amerikaanse dames op leeftijd, die natuurlijk willen weten waar wij vandaan komen. Zij werken op de Amerikaanse ambassade in Montenegro en doen een autoreis door Griekenland. Ze genieten van Europa en zouden graag ook Gent eens bezoeken. Ik weet niet of ze naar een uitnodiging vissen, maar ik ga er toch maar niet op in. Zij hebben kamer 170 gekregen en zitten dus vlak bij het zwembad. Morgen geven ze een “pool party” waarop we ook uitgenodigd zijn, we moeten alleen ons glas meebrengen, zij zorgen voor de wijn. Het is een party voor de “non honeymooners”, want dat zijn er hier volgens hen niet zo veel. Santorini blijkt namelijk dé gedroomde bestemming te zijn voor de wittebroodsweken. Het is er in ieder geval romantisch genoeg voor! Vanavond eten we opnieuw in ons hotel. We hebben immers nog geen auto; die wordt pas morgenvroeg afgeleverd. Het is volledig donker als we naar het restaurant afdalen, of … neen sorry, klimmen en er staat een stevige wind. Het is zelfs eerder koud. Als we de ober vragen of het hier altijd zo hard waait, zegt hij dat het tot gisteren véél te warm was en dat hij dit weer “heavenly” vindt, lekker fris! De keuken van het Volcano View Hotel is niet bijzonder en naar ons gevoel té internationaal getint, om álle toeristen tevreden te stellen. We eten gegrilde zwaardvis en pasta met look. Het is tóch gezellig en het witte Santoriniwijntje smaakt heerlijk. Als we op de kamer komen is het er ijskoud! We zeten meteen de airco af. Tegen half elf, na een lange dag, liggen we in bed. Niet moe eigenlijk, maar ja, bij ons is het nog maar half tien.Terug naar 2007 Santorini OVERZICHT
