Een verrassend slot

Zondag 30 mei 2004

Deze voormiddag genieten we van de laatste uurtjes in Marrakech en in ons hotel. Na het ontbijt doen we nog een laatste wandeling door de Medina en maken nog een hele reeks leuke foto’s: close-ups, kleine

details, mensen in het geniep met de telelens. Om 10.30 zijn we terug in het hotel voor een allerlaatste zwem- en zonnebad en dan is het tijd om de koffers te pakken en om afscheid te nemen van het personeel dat ons drie dagen verwend heeft. Wat zal het zijn op de luchthaven? Wanneer zullen we thuis zijn? We worden stipt volgens de afspraak afgehaald door een jongeman die door Pampa Voyages is gestuurd. Onderweg praat hij zonder ophouden en hij noemt mij “mon frère” want we zijn allemaal broeders, wat ook onze godsdienst is, vindt hij. Hij heeft het ook over de staking van de piloten en vindt dat ze groot gelijk hebben. Royal Air Maroc is eigendom van de koning en doet niets dan de mensen uitbuiten. Het is volgens hem voor het eerst dat de piloten in opstand komen en dat er een algemene staking is uitgebroken. Op de luchthaven is het een drukte van jewelste. Ik moet drummen tussen heftig discussiërende Fransen om een plaatsje te veroveren aan de balie en mijn ticket te laten omboeken. Hier kom je er niet met assertiviteit, hier moet je agressief zijn en zonder veel ontzag voor de anderen op je eigen rechten staan. Dus... meeschreeuwen in het Frans! 

Er blijken weinig alternatieven te zijn. “La RAM” (Royal Air Maroc) vliegt helemaal niet tot en met dinsdag. Omboeken naar Air France lijkt me dan ook het veiligste, want niemand kan mij verzekeren dat het conflict dinsdag opgelost zal zijn en dat de staking effectief voorbij zal zijn. Ik moet ruim een uur aanschuiven en discussiëren vooraleer ik een ticket heb bemachtigd voor dinsdag 11.35 uur met Air France naar Parijs en dan... per TGV naar Brussel. Maar... wie zal het hotel betalen? Dát moeten we vragen aan “Le Responsable” aan de andere kant van het luchthavengebouw. Dus... opnieuw aanschuiven en discussiëren. “Le Responsable” zegt dat ze niet betalen omdat dit een geval van overmacht is, maar na lange discussie belooft hij ons een attest te schrijven waarmee we dan later ons geld kunnen terugvorderen. Een Marokkaanse dame, die beweert ervaring te hebben in dergelijke gevallen, verzekert ons dat “la RAM” móet en zál betalen. Dus dat attest moet ik kost wat kost zien te bemachtigen. Maar de brave man heeft nu nog geen tijd. “Les billets d’abord!”. Vanaf nu verlies ik hem geen moment uit het oog en volg hem als een schoothondje overal waar hij gaat. Als alle tickets geregeld zijn, schrijft hij mijn naam op een papiertje en verdwijnt. Na een kwartiertje ongeveer komt hij buiten met het attest, maar...er moet eerst nog een stempel op. Hij stuurt een personeelslid ermee naar een ander bureau en na nog eens tien minuten hebben we uiteindelijk het zo belangrijke papiertje in handen. Dat geeft toch een beter gevoel: we kunnen nog twee extradagen in Marrakech blijven op kosten van Royal Air Maroc! 

Nu nog snel Les Jardins de la Médina bellen en informeren of ze nog een kamer vrij hebben. Dat moet lukken, want gisteren vertelde de dame aan de balie ons dat ook zij te lijden hadden van de staking want dat heel wat boekingen waren afgezegd. Maar aan de telefoon zeggen ze dat ze nog maar voor één nacht een kamer beschikbaar hebben. Ik sla toe en morgen zien we dan wel. Een petit taxi brengt ons terug voor 100 Dirham wat ongetwijfeld veel te veel is, maar ja er is geen keuze. Om 16 uur staan we terug in ons hotel. Hier krijgen we het heuglijke nieuws dat ze toch een kamer hebben voor twee nachten, maar enkel een “Chambre Privilège” aan 2650 Dirham per nacht, dat is 10.000 Belgische frank! Dit lijkt me ook een beetje profiteren van de situatie want we hebben nauwelijks keuze. We besluiten de kamer te nemen want we mogen er niet aan denken wat het alternatief zou zijn en... de kans dat Air Maroc betaalt is toch vrij groot. Achteraf zal echter blijken dat we voorbarig en té optimistisch zijn geweest, want noch Air Maroc, noch Pampa Voyages, noch AB-Tours, noch D&D-reizen zijn ook maar enigszins geneigd om tussen te komen. Maar goed dat we dat toen nog niet wisten, want de pret zou maar half zo groot geweest zijn. Nu vinden we het zelfs een prettige verrassing. De privilegekamer is trouwens de moeite waard: er staat een grote vaas met verse rozen, een grote schaal met Marokkaans gebak en een fruitschaal. De badkamer is een grote halve cirkel waarin een open douche en in de salon staat een DVD-speler. Een unieke kans om de cd’s te beluisteren die ik deze week gekocht heb. Nu nog het thuisfront opbellen en Volvo, OCMW, H, Moeke en de buren op de hoogte brengen dat we pas later thuis komen. Het duurt niet lang of we genieten opnieuw zonder voorbehoud van dit gedwongen langer verblijf. We hernemen op het aangename terras ons afscheidsdiner van gisterenavond en met een lekkere fles rode Guerrouane vertoeven we opnieuw in een “sprookje van duizend-en-één nacht”-sfeer.

Terug naar 2004 Marokko OVERZICHT