Dinsdag 26 juli 2005
We zijn klaar voor een nieuw hoogtepunt van de reis: Machu Picchu. De wekker van mijn gsm loopt af om 4.30 uur. Aan de ontbijttafel komt een sip kijkende Willy zeggen dat Lisetteziek is. Ze heeft de hele nacht overgegeven en staat nu nog steeds zeer zwakjes op haar benen. Het zou natuurlijk zonde zijn om Machu Picchu te missen, dus ze besluit tóch maar mee te gaan. Karel en Johan doen hun best om haar op te lappen maar onze lokale begeleider beweert hét wondermiddel te hebben. Lisette wordt even apart genomen en hij laat haar een geheimzinnig drankje drinken. Laat ons hopen dat ook op dit gebied de Incakennis haar tijd vooruit was. Het weer ziet er veelbelovend uit. Het is op dit vroege ochtenduur al verder opgeklaard dan de vorige dagen drie uren later. Dat belooft een prachtige dag. Althans hier in Yanahuara, maar wat het in Machu Picchu zal zijn, is onvoorspelbaar. Per bus gaat het naar Ollantaytambo waar we om 7 uur al de eerste trein nemen naar Aguas Calientes. Het is natuurlijk nog zeer stil overal en ook op het perron van het eenvoudige stationnetje, is het vrij rustig. Eén enkele Peruaanse vrouw heeft haar koopwaar uitgestald tussen de spoorlijnen. Onze plaatsen op de trein zijn voorbehouden. De trein is zeer comfortabel, inclusief bediening van koffie en een broodje. De reis is 42 kilometer lang en duurt niet minder dan 1 uur en 20 minuten. Het is dus met een gezapige vaart dat we door het mooie landschap glijden langsheen de rivier. Het weer is echter aan het veranderen: er komen meer en meer wolken opzetten en de bergen hullen zich in de mist. 
Om 8.20 uur tuffen we het chaotische en groezelige station van Aguas Calientes binnen, waar het behoorlijk druk is. Hier komen ook de treinen vanuit Cusco binnen, die door de meeste toeristen worden genomen. Ze zijn overvol en duidelijk minder comfortabel dan de onze. Dagelijks komen hier duizenden mensen, de meesten voor één dag, om van hieruit naar Machu Picchu te gaan, één van de meest bezochte plekken in Zuid-Amerika. Ik bereken snel dat dit voor de Peruaanse staat een goudmijn is: de dure treinreis (13 dollar voor een retourkaartje) is, op de Inca Trail na, het enige alternatief en daar bovenop komt nog de eveneens dure busrit voor de acht kilometer lange klim naar Machu Picchu. En dan zwijg ik nog van de 77 soles (770 Bfr) entreegeld voor de site zelf. Het stationnetje van Aguas Calientes is een belevenis op zich. De toeristenmassa moet zich op de sporen naar de uitgang begeven en het perron lijkt wel een markt waar de toeristen met allerlei souvenirs worden bestookt. Van een perron is eigenlijk geen sprake: de winkeltjes hebben zich tot tegen de sporen genesteld. Het is ontelbaar hoeveel toeristen hier dagelijks toestromen. Er zijn trouwens plannen om hun aantal vanaf volgend jaar drastisch te beperken want de hele site wordt bedreigd door instortingen en grondverschuivingen. Dat het gevaar niet denkbeeldig is, bewijzen de grote bergen aarde en rotsblokken bij het binnenkomen van het station: de resten van een grote lawine die vorig jaar het stadje voor weken van de buitenwereld afzonderde.
Om 8.20 uur tuffen we het chaotische en groezelige station van Aguas Calientes binnen, waar het behoorlijk druk is. Hier komen ook de treinen vanuit Cusco binnen, die door de meeste toeristen worden genomen. Ze zijn overvol en duidelijk minder comfortabel dan de onze. Dagelijks komen hier duizenden mensen, de meesten voor één dag, om van hieruit naar Machu Picchu te gaan, één van de meest bezochte plekken in Zuid-Amerika. Ik bereken snel dat dit voor de Peruaanse staat een goudmijn is: de dure treinreis (13 dollar voor een retourkaartje) is, op de Inca Trail na, het enige alternatief en daar bovenop komt nog de eveneens dure busrit voor de acht kilometer lange klim naar Machu Picchu. En dan zwijg ik nog van de 77 soles (770 Bfr) entreegeld voor de site zelf. Het stationnetje van Aguas Calientes is een belevenis op zich. De toeristenmassa moet zich op de sporen naar de uitgang begeven en het perron lijkt wel een markt waar de toeristen met allerlei souvenirs worden bestookt. Van een perron is eigenlijk geen sprake: de winkeltjes hebben zich tot tegen de sporen genesteld. Het is ontelbaar hoeveel toeristen hier dagelijks toestromen. Er zijn trouwens plannen om hun aantal vanaf volgend jaar drastisch te beperken want de hele site wordt bedreigd door instortingen en grondverschuivingen. Dat het gevaar niet denkbeeldig is, bewijzen de grote bergen aarde en rotsblokken bij het binnenkomen van het station: de resten van een grote lawine die vorig jaar het stadje voor weken van de buitenwereld afzonderde.
Onze handbagage gaat naar het hotel en wij stappen meteen op de bus naar Machu Picchu. We komen er inderdaad als een van de eersten aan, maar toch is er al behoorlijk veel volk.
Karel leidt ons langs de belangrijkste delen van de reusachtige Incasite en gunt ons weinig tijd voor foto’s en video. We klimmen en dalen tussen de schitterende resten van deze mysterieuze stad die binnen een tijdspanne van nauwelijks honderd jaar is opgebouwd en weer helemaal verlaten. Er is nog steeds weinig met zekerheid geweten over de oorsprong, de functie en vooral over de redenen van het verlaten van deze immense stad. Zo zijn beweringen als zou het een heiligdom geweest zijn, of de woonplaats van de hoogste heersers en priesters van de Inca’s, louter gissingen. De bewering dat hier nooit goudschatten noch kunstvoorwerpen zijn gevonden, is zéér onwaarschijnlijk en wellicht ook onwaar. Kort vóór de middag zijn we op het hoogste punt beland van waaruit we het beroemde panoramisch totaalzicht op de ruïnes zouden moeten hebben. De mist ontneemt ons echter het zicht op de twee imposante bergen die het decor vormen van de site. We blijven wachten en ons geduld wordt beloond: de mist trekt op. Wat een schitterend beeld! De traag wegtrekkende wolkenslierten voegen er zelfs nog een extradimensie aan toe en zorgen voor een heel aparte sfeer. Tegen 12 uur dalen we af langs een tamelijk steil pad door de bossen. We kruisen een eindeloze rij toeristen die zuchtend en puffend naar omhoog klauteren. De plantengroei is hier totaal anders; dit is echt Amazonegebied.
Beneden aan de ingang van de site, is er voor de groep gereserveerd in het restaurant van de ‘Sanctuary Lodge’ en het voorgeschotelde buffet is verrassend lekker. Het grote restaurant vult zich al gauw met mensen en het is er zeer druk. We zijn nauwelijks binnen als het zowaar begint te regenen, en niet een klein beetje: met momenten stroomt het uit de hemel. Van zicht op Machu Picchu en de bergen is uiteraard geen sprake meer. Arme toeristen die nu pas naar boven zijn geklauterd. We prijzen ons gelukkig. Om 13.40 uur nemen we de bus naar beneden naar hotel Hatuchay Tower in Aguas Calientes. Het is zeer vochtig in de bus en alle vensters, ook die van de chauffeur, zijn volledig bewasemd. Ondanks de vier sterren is het hotel duidelijk van een mindere klasse dan alle vorige, maar volgens Karel is het het beste wat hier te vinden is. Het voordeel van in Aguas Calientes te logeren, is dat we morgenvroeg een voorsprong van twee uren hebben op de grote toeristenmassa. We krijgen een grote kamer toegewezen die uitgeeft op een enorm dakterras op de vijfde verdieping. De deur naar het terras, dat ook toegang geeft tot een paar andere kamers, heeft geen deurklink, laat staan een slot. Langs hier kan iedereen zomaar onze kamer binnen stappen. Er zijn kieren van anderhalve centimeter tussen de deuren en de vensterramen sluiten niet. We spreken af met Christiane en Anja om het stadje in te trekken. Nagenoeg iedereen blijkt hetzelfde idee gehad te hebben en zo vertrekken we uit het hotel met de bijna voltallige groep. Het regent nog nauwelijks. We proberen eerst een internetcafé om naar huis te e-mailen, maar volgens de eigenaar liggen in het hele stadje alle internetverbindingen plat. Nochtans zit het bij zijn collega (concurrent) naast de deur bomvol en is iedereen naar hartelust aan het surfen. Het zou te lang duren om onze beurt af te wachten, dus we stellen het uit tot later op de middag en trekken het stadje in. Aguas Calientes is
verrassend groot en veel gezelliger dan verwacht, ook al is het onmiskenbaar afgestemd op het massatoerisme: ontelbare winkeltjes met souvenirs en andere pseudo-ambachtelijke dingen, tientallen restaurantjes waar ze je proberen binnen te lokken. Na een doelloze wandeling door enkele straatjes, komen we met een groot deel van de groep in dezelfde gezellige bar terecht waar we een heuse Illy-koffie drinken. Op de stoelen liggen dierenvellen waarin we aanvankelijk katten en poedels menen te herkennen, maar bij nader inzien zullen het wel geitenlammetjes zijn geweest. De sfeer is prima en aangezien het opnieuw stevig is gaan regenen, blijven we hier een hele poos plakken. Uiteindelijk trekken we er samen met de andere Christiane en Anja toch op uit in de stromende regen en komen terecht op een reusachtige markt. Hier zijn ze wellicht de grote massa gewoon, maar nu zijn we bijna de enige bezoekers. De zeilen boven de kraampjes staan bol van het water en af en toe gutst er een hele lading naar beneden. Op vele plaatsen vangen emmers en potjes de watergootjes op. We kopen een stenen kralensnoer voor C en kunnen van de 25 soles vraagprijs 7 soles afdingen. 
Dat is toch 28%, ik vind dat niet slecht. Intussen staat er in de bergen een pracht van een regenboog en dat levert natuurlijk mooie plaatjes op. Overigens heb ik vandaag opvallend veel regenboogvlaggen gezien, het symbool van de holebigemeenschap. Karel geeft me echter de verklaring: dit is niet de vlag van de homo’s en de lesbiennes, maar van Cusco... Vooraleer naar het hotel te gaan, proberen we nog eens te e-mailen. Deze keer lukt het wél, maar de verbinding is zó traag, dat we ons beperken tot een paar zeer korte mails naar H, M en mijnheer S. We kunnen op die manier weinig nieuws doorsturen, maar ze zullen toch teken van leven gekregen hebben. Wij op onze beurt vernemen wél wat nieuws uit België via onze Hotmailbox: het grote volksfeest n.a.v. 175 jaar België is uitgeregend, de Gentse Feesten trekken meer volk dan ooit en “Absoluut Zweeds”, één van onze favoriete restaurants in Antwerpen, is failliet.
Zo is het al goed donker als we omstreeks 18.30 uur in het hotel terug zijn. Vanavond eten we hier gezamenlijk, maar het kale en kille restaurant ziet er weinig aantrekkelijk uit. We besluiten desondanks veilig hier te blijven in plaats van onze kans te wagen in één van de vele restaurantjes in de stad, stuk voor stuk “toeristenvallen”, denk ik. Als we tegen 8 uur beneden komen, is er niemand te bespeuren. Er rest ons geen keuze dan te wachten in de lobby want er is nergens een bar te zien. Uiteindelijk komen de meesten van de groep toch samen naar beneden: er was namelijk tóch een bar op de eerste verdieping. Aan tafel is er behoorlijk wat sfeer, maar het eten en vooral de bediening trekken op niets. We krijgen onze wijn bijvoorbeeld maar uitgeschonken als we allang gedaan hebben met eten. Morgen worden we tamelijk vroeg gewekt, want we gaan opnieuw naar boven naar Machu Picchu. Met zo een weer hebben we eigenlijk niet veel zin, maar je weet nooit wat het morgen is. We zullen wel zien.
Terug naar 2005 Peru OVERZICHT
Terug naar 2005 Peru OVERZICHT
