Vrijdag 16 september 2011 (2)
Intussen is de zon er door gekomen. Het is 14 uur en we vervolgen de wandeling uit onze 100%-gids. We slaan echter de uitweiding naar het Institut du Monde Arabe over omdat we dat eerder al eens bezochten en wandelen naar de Mosquée de Paris. Wegens het vrijdagse gebed is het er zeer druk. Hele horden moslimmannen stromen de moskee binnen. Ik glip even mee terwijl C buiten wacht, want dit is verboden terrein voor vrouwen. Op de binnenkoer zitten hele rijen mannen met wit hoofddeksel te luisteren naar de voorbeden van een imam net zoals we dat zo vaak op tv zien in de moskeeën van het Middenoosten. Hier is de Parijse sfeer ver te zoeken. Onder een inmiddels schitterende en warme zon wandelen we vervolgens door de Jardin des Plantes naar de Seine.
Deze mooie tuin is een ware ontdekking: uitgestrekte bloemenperken en grote indrukwekkende plantenserres die we echter links laten liggen om geen tijd te verliezen. Op een andere keer moeten we hier toch eens terugkomen. Aan de Pont d’Austerlitz slaan we meteen rechtsaf voor een lange wandeling van 1,5 kilometer langs de oevers van de Seine doorheen het oude havengebied van Parijs. De hele buurt is hier de laatste jaren gerenoveerd en ook nu nog is men bezig met de aanleg van een brede promenade langs het water. Overal staan hoge moderne kantoorgebouwen en de buurt heeft zich nu ontwikkeld als la Cité du Mode et du Design. We bereiken de Pont de Bercy en even verder de splinternieuwe Passage Simone de Beauvoir, een
moderne golvende voetgangersbrug over de Seine die toegang geeft tot het Parc de Bercy. We steken ze over want hier ligt niet alleen het Palais Omnisports de Paris maar ook de Cinémathèque Française, een gebouw van Frank Ghery, de vermaarde architect die o.a. ook het Guggenheim Museum in Bilbao bouwde. Het is intussen ook wel tijd voor een verpozing en op het terras van de cinémathèque drinken we een heerlijk verfrissende Perrier terwijl onze benen en voeten de tijd krijgen om nieuwe kracht op te doen.
En dan steken we opnieuw de passerelle over naar de Bibliothèque Nationale de France François Mitterrand. Vier hoge torengebouwen in L-vorm staan als evenveel opengevouwen boeken elk op een hoek van een uitgestrekt plein met in het midden in een kuil een heus bos. Honderd meters lange trappen leiden naar een houten wandelplateau tussen de torens die zichzelf weerspiegelen in hun glazen gevels. Fantastisch stuk architectuur en verrassend mooi! De hele buurt is trouwens zeer trendy en hip: allemaal nieuwe kantoorgebouwen, terrassen, zakenmensen in maatpak. Langs de lange rue de Tolbiac gaat het vervolgens naar de avenue d’Ivry, waar de Chinese wijk begint, niet zo nadrukkelijk als bv in New York of Londen, maar ook hier dragen alle winkels felgekleurde uithangborden in Chinese karakters. De gebroeders Tang hebben er één van de grootste Oosterse supermarkten van Europa. Je vindt er alle mogelijke exotische vruchten en groenten tot en met de stinkende doerians uit Thailand. We geven er onze ogen de kost en wanen ons even terug in China of Thailand. Een paar huizen verder hebben de Frères Tang nòg een warenhuis dat zo mogelijk nog groter is dan het eerste. Hier en op straat zie je nagenoeg enkel Chinezen, vooral nu
moderne golvende voetgangersbrug over de Seine die toegang geeft tot het Parc de Bercy. We steken ze over want hier ligt niet alleen het Palais Omnisports de Paris maar ook de Cinémathèque Française, een gebouw van Frank Ghery, de vermaarde architect die o.a. ook het Guggenheim Museum in Bilbao bouwde. Het is intussen ook wel tijd voor een verpozing en op het terras van de cinémathèque drinken we een heerlijk verfrissende Perrier terwijl onze benen en voeten de tijd krijgen om nieuwe kracht op te doen.En dan steken we opnieuw de passerelle over naar de Bibliothèque Nationale de France François Mitterrand. Vier hoge torengebouwen in L-vorm staan als evenveel opengevouwen boeken elk op een hoek van een uitgestrekt plein met in het midden in een kuil een heus bos. Honderd meters lange trappen leiden naar een houten wandelplateau tussen de torens die zichzelf weerspiegelen in hun glazen gevels. Fantastisch stuk architectuur en verrassend mooi! De hele buurt is trouwens zeer trendy en hip: allemaal nieuwe kantoorgebouwen, terrassen, zakenmensen in maatpak. Langs de lange rue de Tolbiac gaat het vervolgens naar de avenue d’Ivry, waar de Chinese wijk begint, niet zo nadrukkelijk als bv in New York of Londen, maar ook hier dragen alle winkels felgekleurde uithangborden in Chinese karakters. De gebroeders Tang hebben er één van de grootste Oosterse supermarkten van Europa. Je vindt er alle mogelijke exotische vruchten en groenten tot en met de stinkende doerians uit Thailand. We geven er onze ogen de kost en wanen ons even terug in China of Thailand. Een paar huizen verder hebben de Frères Tang nòg een warenhuis dat zo mogelijk nog groter is dan het eerste. Hier en op straat zie je nagenoeg enkel Chinezen, vooral nu
de scholen net uit zijn en de kinderen en scholieren naar huis trekken. Bij het binnengaan van het warenhuis zaten er op het voetpad voor de ingang een tiental mensen hun waar te verkopen aan kleine stalletjes. Bij het buitenkomen willen we er een foto van maken, maar... ze zijn allemaal verdwenen, alleen de lege geïmproviseerde stoeltjes en tafeltjes staan er nog. De verklaring staat even verder op de stoep: een politiepatrouille die de illegale verkopers komt opsporen. We worden 
stilaan moe, maar toch schrapen we alle moed bijeen voor het laatste stuk van de wandeling: la Butte aux Cailles, een stadswijk met pittoreske straatjes met veel restaurants en terrassen. Het is er best gezellig maar vooral zeer welkom voor onze vermoeide voeten en benen. Het is intussen al 17:30 uur en het is nog steeds warm. We vleien ons neer op een terrasje voor nog maar een Perrier. Hemels! We hebben nu toch wel 90% van de wandeling gedaan, naar schatting een 10-tal kilometer. We maken even de evaluatie en stellen vast dat het vrijwel onhaalbaar is om in New York vijf opeenvolgende dagen een dergelijke wandeling te doen. Dat moeten we nog eens herbekijken, vrees ik. We leggen de laatste kilometer door de gezellige Butte aux Cailles af tot aan de metro aan de Porte d’Italie en keren terug naar ons hotel, waar we om 18:45 uur aankomen. Het is zeer druk aan de receptie en het is uiteindelijk precies 19 uur als we op onze kamer zijn, een vrij kleine kamer op de 6everdieping onder het mansardedak. Voor een viersterrenhotel valt ze wel een beetje tegen: kleine badkamer, geen gesloten kast, geen douchegel, een nagenoeg lege minibar maar verder toch alle comfort en zeer netjes. De interessante ligging maakt overigens ook veel goed, dus toch wel voldoende redenen om tevreden te zijn.
stilaan moe, maar toch schrapen we alle moed bijeen voor het laatste stuk van de wandeling: la Butte aux Cailles, een stadswijk met pittoreske straatjes met veel restaurants en terrassen. Het is er best gezellig maar vooral zeer welkom voor onze vermoeide voeten en benen. Het is intussen al 17:30 uur en het is nog steeds warm. We vleien ons neer op een terrasje voor nog maar een Perrier. Hemels! We hebben nu toch wel 90% van de wandeling gedaan, naar schatting een 10-tal kilometer. We maken even de evaluatie en stellen vast dat het vrijwel onhaalbaar is om in New York vijf opeenvolgende dagen een dergelijke wandeling te doen. Dat moeten we nog eens herbekijken, vrees ik. We leggen de laatste kilometer door de gezellige Butte aux Cailles af tot aan de metro aan de Porte d’Italie en keren terug naar ons hotel, waar we om 18:45 uur aankomen. Het is zeer druk aan de receptie en het is uiteindelijk precies 19 uur als we op onze kamer zijn, een vrij kleine kamer op de 6everdieping onder het mansardedak. Voor een viersterrenhotel valt ze wel een beetje tegen: kleine badkamer, geen gesloten kast, geen douchegel, een nagenoeg lege minibar maar verder toch alle comfort en zeer netjes. De interessante ligging maakt overigens ook veel goed, dus toch wel voldoende redenen om tevreden te zijn.