Maandag 17 juli 2006
Ik ben al zeer vroeg wakker, want ik heb de hele tijd aan H liggen denken. Vandaag start zijn chemokuur. Hoe zou hij zich voelen? Toch erg als je er op zo een moment niet kan zijn om op de voet te volgen hoe alles verloopt en om de nodige steun te geven. Ook al zouden we niet veel kunnen doen, we zouden liever thuis zijn. Tegen 7 uur loopt de wekker af, want we willen vroeg vertrekken. We hebben meer dan 300 mijl voor de boeg op weg naar de Oregon Pacific Coast. We ontbijten in Porto Terra, het Italiaans restaurant van het tweede Hilton Hotel in 6th Street, schuin tegenover ons hotel. Hier hebben we voor het eerst deze reis een ontbijtbuffet. Tegen 9 uur – de winkels gaan dan pas open – staan we opnieuw aan de Columbia-winkel van gisteren. C heeft spijt gekregen dat ze niets gekocht heeft, en kiest uiteindelijk toch een broek en 2 T-shirts uit. Daardoor is het uiteindelijk 9.45 uur als we vertrekken. Op een omleiding door wegenwerken na, geraken we vrij vlot Portland uit. Het verkeer is natuurlijk veel drukker dan gisteren zondag. In Estacada, enkele tientallen kilometer ten zuidoosten van Portland, zijn we terug op rustige wegen. We hebben twee scenic routes uitgekozen en maken daardoor een grote lus naar Depoe Bay in plaats van rechtsreeks de I5 te nemen, zoals Flandria-reizen het voorstelt. Over de 224 
en de 22 rijden we een hele tijd langs de mooie Clachamas River en doorheen Mount Hood en Willamette National Forest. Het is een zeer groene streek, die in onze ogen weinig Amerikaans aandoet, maar eerder aan de Ardennen doet denken of aan bepaalde streken in Frankrijk. Alleen is alles hier net iets groter: hogere bergen, grotere sparren, bredere bergriviertjes, bredere wegen. Dit is dus tóch Amerika! Het is zeer rustig: gedurende tientallen kilometers zien we nagenoeg geen auto’s. Na twee uren rijden, hebben we nog maar 70 mijlen afgelegd. We besluiten dan maar één van de toeristische routes te schrappen en de kortere weg te nemen naar de kust. Dat verloopt iets vlotter. Door de namen van de dorpjes zou je echter in de war geraken en niet meer weten in welk werelddeel je bent: Detroit, Albany, Damascus, Toledo, ... we hebben ze allemaal in een voormiddag doorkruist!
en de 22 rijden we een hele tijd langs de mooie Clachamas River en doorheen Mount Hood en Willamette National Forest. Het is een zeer groene streek, die in onze ogen weinig Amerikaans aandoet, maar eerder aan de Ardennen doet denken of aan bepaalde streken in Frankrijk. Alleen is alles hier net iets groter: hogere bergen, grotere sparren, bredere bergriviertjes, bredere wegen. Dit is dus tóch Amerika! Het is zeer rustig: gedurende tientallen kilometers zien we nagenoeg geen auto’s. Na twee uren rijden, hebben we nog maar 70 mijlen afgelegd. We besluiten dan maar één van de toeristische routes te schrappen en de kortere weg te nemen naar de kust. Dat verloopt iets vlotter. Door de namen van de dorpjes zou je echter in de war geraken en niet meer weten in welk werelddeel je bent: Detroit, Albany, Damascus, Toledo, ... we hebben ze allemaal in een voormiddag doorkruist!
’s Middags stoppen we in Mill City, alweer in een van die echte Amerikaanse café-restaurants. Deze noemt zich echter Coffee House omdat ze er ook vers gebak verkopen. Wij eten beiden een lekkere sandwich. Vervolgens gaat het door een landbouwstreek met grote boerderijen en zeer uitgestrekte velden waarop vooral bessen en ander fruit gekweekt worden. 
Tegen 16 uur bereiken we de Pacific Coast in Newport,waar we de kustweg terug noordwaarts nemen naar Depoe Bay, onze bestemming voor vandaag. Aanvankelijk krijgen we niets van de kust te zien, maar even buiten de stad vangen we er toch een eerste glimp van op: kleine zandstrandjes, rotsen, kleine baaitjes en vooral een enorme oceaan met grote schuimende en breed uitdeinende golven. En wat een kleur! Diep donker blauw. Het is hier wel een flink stuk frisser: nog amper 60°F of 16°C. De zon schijnt weliswaar aan een wolkenloze hemel, maar er staat een strakke wind. We zoeken onmiddellijk ons hotel op en laten het stadje Depoe Bay voorlopig links liggen. Het ziet er wel aantrekkelijk uit, dus we komen straks ongetwijfeld terug. Het Surfrider Resort ligt even ten noorden van het stadje, bovenop de rotsen en met uitzicht op de zee. De gebouwtjes, een 4-tal, zien er eerder uit als eenvoudige barakken, maar het geheel oogt zeer aantrekkelijk, vooral dank zij de prachtige ligging. De kamers zijn echt mooi en bieden alle comfort, zelfs een jacuzzi en open haard en een balkonnetje met zicht op zee. Ook vanuit bed kijk je over de weidse Stille Oceaan. We zijn opgetogen. Hier zullen we vanavond waarschijnlijk kunnen genieten van een prachtige zonsondergang boven de oceaan. Eerst gaan we echter even de trappen af om het kleine strandje te verkennen en wat foto’s te nemen. Het 
strand bestaat uit grof, grijsachtig zand met hier en daar een rotspartij. Zeer schilderachtig en fotogeniek. Ik laat me gaan met mijn video en C met haar fotocamera. Wanneer ze een close-up wil maken van een fraai gekleurd zeewier dat is aangespoeld, moet ze even achteruitdeinzen voor een aanspoelende golf die wat verder uitdeint dan verwacht. Ze struikelt over een steen en valt met haar dij op een rotsblok. Ze maakt er weinig probleem van en heeft meer zorgen in haar fototoestel dat in het zand is gevallen dan in haar dij die wat pijn doet. De lens sluit niet meer en de zoom blijft haperen. Gelukkig komt het weer goed na wat schudden en lichtjes kloppen.
Tegen 16 uur bereiken we de Pacific Coast in Newport,waar we de kustweg terug noordwaarts nemen naar Depoe Bay, onze bestemming voor vandaag. Aanvankelijk krijgen we niets van de kust te zien, maar even buiten de stad vangen we er toch een eerste glimp van op: kleine zandstrandjes, rotsen, kleine baaitjes en vooral een enorme oceaan met grote schuimende en breed uitdeinende golven. En wat een kleur! Diep donker blauw. Het is hier wel een flink stuk frisser: nog amper 60°F of 16°C. De zon schijnt weliswaar aan een wolkenloze hemel, maar er staat een strakke wind. We zoeken onmiddellijk ons hotel op en laten het stadje Depoe Bay voorlopig links liggen. Het ziet er wel aantrekkelijk uit, dus we komen straks ongetwijfeld terug. Het Surfrider Resort ligt even ten noorden van het stadje, bovenop de rotsen en met uitzicht op de zee. De gebouwtjes, een 4-tal, zien er eerder uit als eenvoudige barakken, maar het geheel oogt zeer aantrekkelijk, vooral dank zij de prachtige ligging. De kamers zijn echt mooi en bieden alle comfort, zelfs een jacuzzi en open haard en een balkonnetje met zicht op zee. Ook vanuit bed kijk je over de weidse Stille Oceaan. We zijn opgetogen. Hier zullen we vanavond waarschijnlijk kunnen genieten van een prachtige zonsondergang boven de oceaan. Eerst gaan we echter even de trappen af om het kleine strandje te verkennen en wat foto’s te nemen. Het strand bestaat uit grof, grijsachtig zand met hier en daar een rotspartij. Zeer schilderachtig en fotogeniek. Ik laat me gaan met mijn video en C met haar fotocamera. Wanneer ze een close-up wil maken van een fraai gekleurd zeewier dat is aangespoeld, moet ze even achteruitdeinzen voor een aanspoelende golf die wat verder uitdeint dan verwacht. Ze struikelt over een steen en valt met haar dij op een rotsblok. Ze maakt er weinig probleem van en heeft meer zorgen in haar fototoestel dat in het zand is gevallen dan in haar dij die wat pijn doet. De lens sluit niet meer en de zoom blijft haperen. Gelukkig komt het weer goed na wat schudden en lichtjes kloppen.
Maar haar dij baart steeds meer zorgen: er vormt zich geleidelijk aan een knobbel van jewelste. Ze is kwaad op zichzelf en vraagt zich af hoe ze “zo stom kon zijn”. Ik zeg haar dat ze daar niets kan aan doen en dat elk ongeluk stom is. Ze voelt zich ellendig en samen met de opgekropte zorgen om H, zorgt dit gevoel voor traantjes. We besluiten wat op bed te gaan liggen in plaats van naar het dorpje te gaan zoals gepland, en nog even het verdere verloop af te wachten. Als we zien dat de knobbel ondanks de ijskompressen nog groter lijkt te worden, beslissen we toch om een dokter te raadplegen. Dat is echter vlugger gezegd dan gedaan... Ook de twee meisjes aan de receptie weten niet waar en hoe ze op dit uur een dokter kunnen vinden. Ze geven ons tenslotte het adres van het Samaritan Hospital in Lincoln City, een 10-tal mijl noordwaarts. Na enige aarzeling besluiten we er toch maar heen te rijden en tegen 19.10 uur melden we ons aan bij de Spoedopname. Er start een lange administratieve lijdensweg van aanmelden, inschrijven, identiteits- en verzekeringsdocumenten kopiëren en... een voorschot betalen van 500 dollar! En dan maar eindeloos onze beurt afwachten in de wachtzaal. Daar zijn we willens nillens getuige van allerlei ongezellige tafereeltjes: een ordinaire familie die luidruchtig ellende en ruzies met elkaar uitwisselen; een jonge drugsverslaafde die nauwelijks weet waar ze zich bevindt; een hulpbehoevende patiënt die zelf vanuit zijn rolstoel een taxi moet bellen en kermt van de pijn bij elke beweging; een patiënte met open elleboogbreuk, die het nodig vindt haar verband even te verwijderen om haar wonde te laten zien. Allesbehalve verkwikkend. C is supernerveus en vooral bang dat ze in de kliniek zal moeten blijven. Pas om 20.30 uur zijn wij aan de beurt. Na enig aandringen, mag ik toch mee in de Emergency Room. Het is er zeer druk, want er zijn niet minder dan 3 ambulances binnengekomen. Achter elk gordijntje ligt iemand om verzorgd te worden. Een vrouw ligt luid te kermen van de pijn en uiteindelijk doet men haar toch inslapen, zodat het wat stiller wordt. Pas om 21.10 uur komt een dokter. Hij is zeer vriendelijk en neemt rustig zijn tijd. Ze hebben duidelijk gewacht tot het wat rustiger was en eerst wellicht de dringender gevallen behandeld. De diagnose valt mee: het is niets meer dan een, weliswaar gigantische, “hematoom” of bloeduitstorting. Opname is niet nodig, alleen een strak verband, ijs en pilletjes tegen de pijn. De dij zal binnen enkele dagen alle kleuren krijgen, maar waarschijnlijk na een paar weken vanzelf verdwijnen. Als het tegen het einde van de week niet beter is, moeten we maar een andere dokter opzoeken. We zijn beiden opgelucht. De dokter praat nog wat na en is geïnteresseerd als hij hoort dat we van Gent zijn, want hij heeft daar een (Amerikaanse) vriend wonen, die hem al lang uitnodigt om deze “mooie stad” eens te bezoeken. Hij is vast van plan dit ooit eens te doen. Tegen 21.30 uur zijn we buiten en om tien uur terug in het hotel. Het restaurant is natuurlijk gesloten en dat is voldoende om een hongergevoel te krijgen. Gelukkig hebben we nog een paar koekjes op de kamer en daar stellen we het mee. Het is in ieder geval een maaltijd uitgespaard. Even ontstaat er nieuwe paniek als ik plots merk dat ik mijn gsm kwijt ben! Ik snel in pyjama naar beneden om in de auto te gaan kijken, en oef... daar ligt hij, uit mijn broekzak gevallen. Het is bijna middernacht als ik het licht uitdoe. Als dit geen bewogen dag was... Hoe zou het intussen zijn met H?
Terug naar 2006 USA North-West OVERZICHT
Terug naar 2006 USA North-West OVERZICHT
