Damaraland

Maandag 16 september 2013 (1)

Voor het eerst deze reis ontbijten we buiten. Het is nog frisjes op het mooie terras maar toch aangenaam. Vandaag trekken we weer zuidwaarts. Het wordt een lange rit van ruim 400 kilometer over Otjondeka en Kamanjab naar Vingerklip, in de buurt van Khorixas. Opuho is zeer stoffig en vanaf nu hebben we nog nauwelijks afsaltwegen te verwachten. In de stad zien we kinderen in uniform naar school optrekken. Het is al bijna halfnegen en ze zijn al veel te laat, een typische kwaal bij de Namibische jeugd volgens Marc. 

We rijden door een voornamelijk vlak landschap. Hier en daar zien we struisvogels die zich snel uit de voeten maken van zodra de bus stopt. Verder zien we ook af en toe parelhoenen, een enkele duiker en vrij veel steenbokken langs de kant van de weg. In deze streek groeit ook de mopaneboom waarvan de vlindervormige blaadjes open en dicht gaan. Uit het hars van deze boom wordt terpentijn getrokken. We bevinden ons in Herero-gebied en dat is ook merkbaar aan de bouwstijl van de huizen: ze zijn rechthoekiger en vaak ook in felle kleuren geschilderd. Om ons gedurende de lange rit te onderhouden, komt Marc nog even terug op de Himba’s en hun leefgewoonten.  We vernemen alles over de opvoeding van de kinderen, de gewoonte om jongens de onderste tanden uit te slaan voor ze als volwassene worden opgenomen, de besnijdenis van de jongens en allerlei verlovings- en huwelijksgewoonten. Een man mag meerdere vrouwen hebben, maar het eerste huwelijk is altijd gearrangeerd en gaat gepaard met een bruidsschat van koeien en geiten. Ook bij overspel moeten er koeien betaald worden. Op het huwelijksfeest wordt uitbundig gedanst en gedronken en de bruid draagt ringen en een grote hoofddoek, de etori, die ze gedurende een heel jaar moet blijven dragen. Gedurende die tijd wordt ze apart gehouden uit de gemeenschap en het is de hoofdman die zal beslissen wanneer ze de etori mag afnemen en zich terug bij de anderen voegen. Geld is niet belangrijk en als ze er hebben uit de verkoop aan de toeristen, gaat het al snel op aan de ‘bottle store’. Opmerkelijk is ook dat de Himba’s geen getallen of cijfers kennen. Om tijd of afstand te meten maken ze enerzijds gebruik van de stand van de zon maar anderzijds ook van een lijst van memorabele gebeurtenissen zoals de grote koeienpest, een overstroming, de dood van een hoofdman, e.d.

Ondertussen is er meer en meer begroeiing, liggen er grote rotsblokken tussen de bomen en verschijnen er bergen aan de horizon. Hier en daar staat een prachtige boom met mooie witte bast, een soort kastanje. De lange grindweg is kaarsrecht en loopt tot zo ver het oog kan reiken dwars door de zacht glooiende heuvels. We naderen Damaraland. De Damara zijn veel zwarter getint dan de andere ethnische groepen want ze zijn verwant met de Nama’s en de Bushmen. Ze spreken zelfs ongeveer dezelfde taal, die een beetje aan het Xhosa in Zuid-Afrika doet denken, d.w.z. met van die rare kliks. De Damara zingen ook heel graag en als ze dat doen, is het met een hoge falset-stem. Ze worden ook wel eens de “zigeuners van Afrika” genoemd omdat ze vaak met ezel en kar rondzwerven. De huizen van de Damara zijn gebouwd met gemalen termietengrond en golfplaten, de vloer bestaat uit klei en kenmerkend zijn de kleine deuropeningen.

Even voorbij Fransfontein slaan we niet rechtsaf naar Khorixas, maar nemen we een shortcut die ons naar de baan naar Outjo brengt en naar de Vingerklip Lodge, onze bestemming van vandaag. Het is 12:30 uur als we er aankomen. De lodge is ronduit schitterend gelegen tegen de bergflank. De zwarte rieten daken van de bungalows steken scherp af tegen de gele rotsen en de lichtgroene vegetatie. Het hele terrein is prachtig aangeplant met vetplanten en cactussen en slingerende paadjes lopen naar de verspreid staande bungalows. Onze chalet heeft een terras met tuinstoelen en parasol en een prachtig uitzicht over de vallei waarboven grillige rotsformaties hoog oprijzen. Eén ervan is de Vingerklip waarnaar deze lodge genoemd is. Het landschap doet een beetje denken aan Monument Valley in de Verenigde Staten. Na het eten, een zéér lekker buffet, hebben we vrij tot 16 uur. Ik trek er even op uit om foto’s te maken terwijl C geniet van de zon en de rust op ons terrasje. Als ik terugkom, is ze echter binnengevlucht. Op het terras had ze het gezelschap van… een rat.

Terug naar 2013 Namibië OVERZICHT