Dinsdag 15 juli 2003
De dag begint met een bezoek aan enkele ambachtencentra. Achtereenvolgens staan een edelstenencentrum, een lakdozenatelier en een zilversmedenatelier op het programma. Guido loopt met alledrie bijzonder hoog op en geeft de indruk dat we hier zo wat de ongeëvenaarde topklasse zullen te zien krijgen. Dat valt natuurlijk wat tegen al moet ik zeggen dat het edelstenencentrum behoorlijk indrukwekkend is: een enorme ruimte vol met zeer kostbare juwelen gemaakt met allerlei edelstenen: diamant, jade, robijn, smaragd, opaal, topaas, nog nooit heb ik zoveel waarde bijeen gezien. Het is onvoorstelbaar, maar ondanks de fortuinen die hier voor het grijpen liggen, kan je hier zomaar binnen- en buitenwandelen. Het enige wat we ons kunnen permitteren zijn twee superkleine boeddhabeeldjes in jade voor bijna 2.000 baht. Het is wat hypocriet dat je deze wél mag uitvoeren omdat ze van jade zijn terwijl er voor de rest een absoluut verbod bestaat om om het even welke afbeelding van boeddha naar huis mee te nemen. In het lakdozenatelier haalt Guido zijn allergrootste loftrompet boven want dit is voor hem het absolute hoogtepunt van verfijnd kunstambacht. 
Ik heb persoonlijk ook hoge verwachtingen hierover gezien het prachtige lakwerk dat ik indertijd in Japan heb gezien. In het atelier merken we inderdaad dat hier zeer veel werk in zit. De dozen worden laag per laag geverfd tot er een mooi glanzend oppervlak bekomen wordt en met goud en parelmoer worden er figuren in aangebracht. Maar… qua verfijning blijven ze heel ver uit de buurt van de Japanners en stijgen niet uit boven de kitscherigheid van de meeste andere Thaise kunstuitingen. We kopen wel een doos om aan onze kleine collectie dozen toe te voegen. Na deze twee relatieve ontgoochelingen zijn onze verwachtingen voor de zilversmeedkunst niet al te hoog. Dat is dan ook de enige reden waarom we hier minder ontgoocheld zijn, want ook hier is de verfijning ver te zoeken en het kunstgehalte niet al te hoog. Christiane koopt er een eenvoudige zilveren armband voor 2200 baht.
Ik heb persoonlijk ook hoge verwachtingen hierover gezien het prachtige lakwerk dat ik indertijd in Japan heb gezien. In het atelier merken we inderdaad dat hier zeer veel werk in zit. De dozen worden laag per laag geverfd tot er een mooi glanzend oppervlak bekomen wordt en met goud en parelmoer worden er figuren in aangebracht. Maar… qua verfijning blijven ze heel ver uit de buurt van de Japanners en stijgen niet uit boven de kitscherigheid van de meeste andere Thaise kunstuitingen. We kopen wel een doos om aan onze kleine collectie dozen toe te voegen. Na deze twee relatieve ontgoochelingen zijn onze verwachtingen voor de zilversmeedkunst niet al te hoog. Dat is dan ook de enige reden waarom we hier minder ontgoocheld zijn, want ook hier is de verfijning ver te zoeken en het kunstgehalte niet al te hoog. Christiane koopt er een eenvoudige zilveren armband voor 2200 baht.
Het is inmiddels middag en ons tweede bezoek aan La Gritta zorgt ervoor dat we onze goede stemming al gauw terugvinden. De buffetlunch is opnieuw een sensatie.
Na de middag doen we een wandeling door Chinatown, de Chinese wijk van Chiang Mai. Zoals in het échte China is het hier een wirwar van auto's, trucks, tuk-tuks en vooral mensen die allerlei koopwaar aan- en afzeulen. Er zijn honderden kraampjes zowel in openlucht als in een immense overdekte marktplaats. Een zeer kleurrijk en ook zeer lawaaierig schouwspel. Mijn camera staat niet stil, maar ik kan nauwelijks het tempo van Guido bijhouden. Waar is zijn geduld van deze morgen naartoe? In sneltreinvaart loodst hij ons door de smalle gangen tussen de kraampjes door. Ik slaag er weliswaar in enkele prachtige types op foto vast te leggen, maar ik mis vijf keer zo veel mooie videobeelden. In een goed halfuur zijn we er buiten, maar ik had er liever een halve dag gespendeerd.
Voor we naar het hotel terugkeren, gaan we nog eens langs in één van de 150 tempels die Chiang Mai telt: de Wat Phra Sing. Mooi, maar we zijn natuurlijk minder en minder onder de indruk van tempels. Alles went natuurlijk op de lange duur. Er staat een brandende zon aan een helder blauwe hemel en het is inmiddels snikheet geworden. Daardoor zijn er amper 5 geïnteresseerden om te voet door enkele achterstraatjes terug naar het hotel te keren: Günther en Martine, Bert en wij tweeën. De rest gaat met de bus. Ik wil graag die achterbuurten gezien hebben en we zijn verrast hoe netjes, fris en zelfs rustig ze zijn: propere huisjes met tuintjes, veel groen en bloemen. Je waant je hier eerder op het platteland in plaats van in het hart van de grootstad.
Onderweg valt mijn oog op een uithangbord met een mooi voorbeeld van de vele spellingsfouten die je hier overal ziet:"Restuaruant". Een greep uit andere leuke voorbeelden: guest houes, Compari, grilled aborigine (aubergines denk ik). Maar ja, bij ons moeten we ook wel eens de ogen sluiten voor sommige Engelse en zelfs Franse opschriften. Met ons vijf pikken we op een terrasje van Starbucks nog een supersterke espresso mee. Het is amper 4 uur als we al in het hotel terug zijn, dus waarom dan zo'n haast in Chinatown? We verfrissen ons snel even op de kamer en trekken dan maar naar de night bazar waar de kraampjes nog gesloten zijn en ze alles druk aan het gereedmaken zijn voor vanavond. Toch zien we de kans om enkele inkopen te doen: eetstokjes, een houten blokkendoos, een CD met fluit. Om 6 uur zijn we terug want vanavond moeten we onze koffers herschikken: slechts één valies gaat mee naar Mae Hong Son; de andere kunnen we in het hotel achterlaten en op het einde van de week komen oppikken want onze laatste nacht slapen we hier terug.
Onderweg valt mijn oog op een uithangbord met een mooi voorbeeld van de vele spellingsfouten die je hier overal ziet:"Restuaruant". Een greep uit andere leuke voorbeelden: guest houes, Compari, grilled aborigine (aubergines denk ik). Maar ja, bij ons moeten we ook wel eens de ogen sluiten voor sommige Engelse en zelfs Franse opschriften. Met ons vijf pikken we op een terrasje van Starbucks nog een supersterke espresso mee. Het is amper 4 uur als we al in het hotel terug zijn, dus waarom dan zo'n haast in Chinatown? We verfrissen ons snel even op de kamer en trekken dan maar naar de night bazar waar de kraampjes nog gesloten zijn en ze alles druk aan het gereedmaken zijn voor vanavond. Toch zien we de kans om enkele inkopen te doen: eetstokjes, een houten blokkendoos, een CD met fluit. Om 6 uur zijn we terug want vanavond moeten we onze koffers herschikken: slechts één valies gaat mee naar Mae Hong Son; de andere kunnen we in het hotel achterlaten en op het einde van de week komen oppikken want onze laatste nacht slapen we hier terug.
Om 19 uur stappen we de bus op die ons naar "Le Grand Lanna" brengt, een zeer luxueus restaurant buiten de stad.
Het ligt in een tuin van 80 hectaren waarin her en der nep-tempelgebouwtjes, poorten en beelden staan die in de duisternis in de spots oplichten. Het gebouwencomplex is volledig in hout opgetrokken en is een wirwar van terrassen, trappen en binnentuintjes met waterpartijen en fonteintjes. Overal staan fakkels die het geheel in een ietwat geheimzinnige sfeer dompelen. We drinken vooraf een lekkere Mai Tai als aperitief. Het eten is van het beste wat we tot nu op deze reis gehad hebben en vooral zeer mooi gepresenteerd. Het is ook wat pikanter dan we gewoon zijn, maar ons kan dat niet deren. Na het eten ga ik samen met Freya de tuin verkennen. Tussen de bloemen en palmbomen wandelen we naar een gebouwtje waar we de mooiste toiletten ontdekken die ik ooit gezien heb. In elk afzonderlijk kleinste kamertje zijn er bas-reliëfs in de muur die met spots worden belicht; de dikke houten deuren zijn rijkelijk gesculpteerd en in de gemeenschappelijke ruimte zijn de lavabo's in de vorm van lotusbloemen en de muren en plafonds beschilderd met erotische taferelen. Op de terugreis zet de bus ons een laatste keer af aan de night bazar. Wij verkiezen echter een kijkje te gaan nemen op één van de stam-adressen van Guido,
Het ligt in een tuin van 80 hectaren waarin her en der nep-tempelgebouwtjes, poorten en beelden staan die in de duisternis in de spots oplichten. Het gebouwencomplex is volledig in hout opgetrokken en is een wirwar van terrassen, trappen en binnentuintjes met waterpartijen en fonteintjes. Overal staan fakkels die het geheel in een ietwat geheimzinnige sfeer dompelen.
bij één van zijn Zwitserse vrienden. Het is een open ruimte in een overdekt winkelcentrum waar men bezig is een boksring in het midden om te bouwen tot een podium. Het kickboksen is net afgelopen, maar we zijn nog op tijd voor de gratis travestieshow. We nemen plaats op een van de terrasjes en bestellen een biertje. De show is van het betere amateursniveau en de ene "vrouw" al beter geslaagd dan de andere. Wanneer de artiesten tot bij ons afzakken en we samen met de topless-mannen een groepsfoto hebben gemaakt, glundert het gezicht van Guido. Dit is voor hem waarschijnlijk een hoogtepunt van… ja van wat eigenlijk?