Donderdag 12 september 2013 (3)
Het is verschrikkelijk warm: 34°C en op de bus geeft de thermometer zelfs 43°C aan. Deze namiddag rijden we naar Ombili, een project voor de integratie van de San of Bosjesmannen, een volk van jagers en verzamelaars. Ze werden voor het grootste deel door de Duitsers verdreven richting Botswana maar in deze streek leeft nog een vrij groot aantal van hen. Ze geraken echter 
moeilijk geïntegreerd en Ombili heeft als ambitie deze mensen te helpen om zelfstandig een treffelijk leven te leiden. De directeur, een dynamische zestiger met lange grijze baard, ontvangt ons en leidt ons rond over het uitgestrekte terrein. We lopen langs de keurig in wit en rood geverfde schoolgebouwtjes maar beginnen met een bezoek aan de grote moestuin waar de bosjesmannen geleerd wordt hoe ze groenten en fruit moeten telen. Er zjn slechts een handvol mensen aan het werk. In het schooltje, dat grotendeels gesponsored is door liefdadigheidsprojecten in Duitsland, vernemen we dat de discipline er zéér belangrijk is. Elke inbreuk op het reglement kan tot uitwijzing leiden, niet alleen bij de leerlingen maar ook bij de leraars, ook al is er een groot gebrek aan leerkrachten. Verder bezoeken we de apotheek, een bescheiden hospitaaltje en de ruime polyvalente zaal. Vervolgens wandelen we door de keuken naar het slaapgedeelte. Alles wordt 
hier netjes onderhouden door de leerlingen zelf. Op de speelplaats worden we omringd door een groep joelende meisjes, die op de foto willen terwijl de jongens even verder een partijtje voetbal spelen. En dan gaan we naar het Bushman Village. Hier leven de mensen in simpele strooien hutten. Een oude vrouw is er rieten mandjes aan het vlechten en zwarte kleurstof aan het maken voor de versiering ervan. We eindigen ons bezoek in de shop, want het is uiteraard de bedoeling dat ook wij hier een beetje sponsoren. Vooraf demonstreren een paar mannen hoe ze met houten stokjes en droog stro vuur weten te maken en komt het Ombili-jongerenkoor enkele liederen zingen. We geven een donatie voor het koor en kopen een halssnoertje voor kleindochter Louisa.
moeilijk geïntegreerd en Ombili heeft als ambitie deze mensen te helpen om zelfstandig een treffelijk leven te leiden. De directeur, een dynamische zestiger met lange grijze baard, ontvangt ons en leidt ons rond over het uitgestrekte terrein. We lopen langs de keurig in wit en rood geverfde schoolgebouwtjes maar beginnen met een bezoek aan de grote moestuin waar de bosjesmannen geleerd wordt hoe ze groenten en fruit moeten telen. Er zjn slechts een handvol mensen aan het werk. In het schooltje, dat grotendeels gesponsored is door liefdadigheidsprojecten in Duitsland, vernemen we dat de discipline er zéér belangrijk is. Elke inbreuk op het reglement kan tot uitwijzing leiden, niet alleen bij de leerlingen maar ook bij de leraars, ook al is er een groot gebrek aan leerkrachten. Verder bezoeken we de apotheek, een bescheiden hospitaaltje en de ruime polyvalente zaal. Vervolgens wandelen we door de keuken naar het slaapgedeelte. Alles wordt hier netjes onderhouden door de leerlingen zelf. Op de speelplaats worden we omringd door een groep joelende meisjes, die op de foto willen terwijl de jongens even verder een partijtje voetbal spelen. En dan gaan we naar het Bushman Village. Hier leven de mensen in simpele strooien hutten. Een oude vrouw is er rieten mandjes aan het vlechten en zwarte kleurstof aan het maken voor de versiering ervan. We eindigen ons bezoek in de shop, want het is uiteraard de bedoeling dat ook wij hier een beetje sponsoren. Vooraf demonstreren een paar mannen hoe ze met houten stokjes en droog stro vuur weten te maken en komt het Ombili-jongerenkoor enkele liederen zingen. We geven een donatie voor het koor en kopen een halssnoertje voor kleindochter Louisa.
Om 18:30 uur zijn we terug in de lodge. De verfrissende regendouche doet deugd en daarna blijft er nog wat tijd over om op het terras van onze bungalow de foto’s over te laden op de laptop en het dagboek in te vullen. Maar de avond valt snel en we moeten noodgedwongen binnenvluchten omdat het te donker wordt en… wegens de muggen. Vòòr het diner zakken we af naar het hoofdgebouw voor een aperitief. Deze keer bestellen we een dubbele gin-tonic, maar ook daarvan zullen we niet te gauw dronken worden. De hoeveelheid gin is miniem. Het diner wordt vanavond buiten opgediend bij kaarslicht. Het is zo donker dat ik moet bijlichten met mijn smartphone om de wijnkaart te kunnen lezen. En zonder licht is het ook niet meteen duidelijk wat er op ons bord ligt. Na twee bruschetta’s krijgen we eland met rode biet, raap en aardappelkroketten; chocoladetaart achteraf. Niets om over naar huis te schrijven, maar de sfeer is prachtig: gezellig, ideale temperatuur en… geen muggen.
Op het einde van de maaltijd komt het voltallige personeel ons dansend vergasten op enkele liederen. Afrikanen hebben duidelijk de schwung in hun lijf en beschikken over verrassend mooie stemmen. Het is vooral opmerkelijk hoe mooi meerstemmig ze kunnen zingen. Om 22:15 uur gaat iedereen slapen want morgen moeten we extra-vroeg op.
Terug naar 2013 Namibië OVERZICHT
Op het einde van de maaltijd komt het voltallige personeel ons dansend vergasten op enkele liederen. Afrikanen hebben duidelijk de schwung in hun lijf en beschikken over verrassend mooie stemmen. Het is vooral opmerkelijk hoe mooi meerstemmig ze kunnen zingen. Om 22:15 uur gaat iedereen slapen want morgen moeten we extra-vroeg op.Terug naar 2013 Namibië OVERZICHT
