Donderdag 13 juli 2000 (1)
Voor het eerst is het ‘s morgens volle blauwe hemel en staat er een stralende zon. We nemen volop de tijd voor een rustig ontbijt en nemen daarna een taxi naar de Piazza Garibaldi waar we onze huurauto gaan oppikken bij Avis. De Alfa Romeo 156 die ik besteld had en waar ik mij zo op verheugde, is er niet. In de plaats daarvan krijgen we de keuze tussen een beschadigde Opel Vectra (gebroken achterlicht) en een Fiat Bravo XS, turbo-diesel. Ik betwijfel sterk dat die auto’s in dezelfde categorie zitten als de Alfa, maar de Avis-man verzekert mij dat dit wel het geval is. Gezien het gebroken achterlicht van de Vectra kiezen we voor de Bravo, op voorwaarde dat de bagageruimte groot genoeg is voor onze twee koffers. Dat lukt en we nemen hem, ook al is hij eveneens beschadigd. Dat is hier immers geen schande, het valt zelfs niet eens op. Het blijkt een prima autootje te zijn: comfortabel, goede airco en niet te groot. En daar zullen we ons later, op de smalle wegen, gelukkig om prijzen. Over de prijscategorie zullen we ons thuis wel bevragen.
We vinden heel makkelijk de autoweg naar Salerno, die we al even snel verlaten in Ercolano, van waaruit we richting Vesuvius rijden. Het is een lange klim met talrijke haarspeldbochten. Aan het Osservatorio denken we dat we er al zijn, maar er is niets of niemand. Even vragen en we worden verder gestuurd naar de parking, die inderdaad vol staat met autocars en auto’s. Hier trekken we onze bergschoenen aan en beginnen aan een lange, moeilijke klimpartij (14%!) naar de krater.
Vooral C heeft het moeilijk en we moeten regelmatig eens stoppen om op adem te komen. We moeten beiden dringend iets doen aan onze lijn… Gelukkig is het bewolkt en blijven we gespaard van de genadeloze zon, waartegen hier geen enkele bescherming is. Even voor de top moeten we nog 9.000 lire per persoon betalen om verder te mogen. Nadat je al die moeite gedaan hebt kan je voor die prijs niet terugkeren natuurlijk. Even verder staan we aan de rand van de grote, uitgedoofde kratermond. Indrukwekkend en zelfs een beetje beangstigend! De laatste uitbarsting dateert wel van 1944, maar er wordt beweerd dat een nieuwe uitbarsting niet uitgesloten is. Eén enkel schamel rookpluimpje ziet er nochtans zeer onschuldig uit en het landschap is iets speciaals: de bodem en de rotsen zijn pure lava in verschillende tinten grijs, maar we merken ook hier en daar een gele, groene en rode schijn. De hele terugweg rapen we beiden stenen die in mijn rugzak verdwijnen. Wanneer ik ze er later uithaal en ze allemaal op één hoop zie, begrijp ik onmiddellijk waarom die zak zo zwaar was.