Donderdag 24 mei 2007
Er heerst een grote drukte op de Plaza Mayor deze morgen want het is marktdag. Handelaars zijn bezig hun kraampjes op te zetten en overal staan bestelwagens. Dat wordt een probleem als we hier straks onze koffers moeten inladen. Na het ontbijt gaan we de auto ophalen in de parkeergarage, waar we dank zij de korting via ons hotel maar de halve prijs moeten betalen. We vinden vrij makkelijk de weg naar het hotel terug door de smalle straatjes en dan wurmen we ons een weg door het voetgangersgebied en de drukke markt om de koffers op te halen. Dat lukt vrij goed maar daarna is het minder gemakkelijk om de N110 te vinden richting Soria. Ook nu weer blijkt dat onze gps helemaal niet mee is. Na een kwartier zijn we uiteindelijk op de goede baan. We hebben deze baan gekozen omdat we een omweg willen
maken naar Pedraza. De “groene” weg erheen is zeer rustig en loopt door een mooi glooiend landschap vol gele en paarse bloemen. Pedraza is fantastisch: het is een klein bergdorpje waar de tijd echt is blijven stilstaan. Hier is in honderden jaren nauwelijks iets veranderd. Op het centrale plein, dat omgeven is door primitieve arcaden zijn we helemaal alleen en we wanen ons in de middeleeuwen. Alles is zeer oud en onaangetast door de moderne tijd. Zelfs de robuuste houten tafels en stoelen van een terrasje lijken honderd jaar oud te zijn. Er zijn talloze pittoreske plekjes en we maken er natuurlijk evenveel mooie plaatjes. De straatjes liggen er zo goed als verlaten bij. In de zomermaanden is het hier wellicht anders want de vele kunstateliertjes en restaurantjes verraden toch wel een grote toeristische drukte. Aan de rand van het stadje ontmoeten we een Amerikaans koppel dat al even enthousiast is als wij. Zij hebben hier overnacht maar konden gisteren het dorpje niet bezoeken wegens de aanhoudende regen.
maken naar Pedraza. De “groene” weg erheen is zeer rustig en loopt door een mooi glooiend landschap vol gele en paarse bloemen. Pedraza is fantastisch: het is een klein bergdorpje waar de tijd echt is blijven stilstaan. Hier is in honderden jaren nauwelijks iets veranderd. Op het centrale plein, dat omgeven is door primitieve arcaden zijn we helemaal alleen en we wanen ons in de middeleeuwen. Alles is zeer oud en onaangetast door de moderne tijd. Zelfs de robuuste houten tafels en stoelen van een terrasje lijken honderd jaar oud te zijn. Er zijn talloze pittoreske plekjes en we maken er natuurlijk evenveel mooie plaatjes. De straatjes liggen er zo goed als verlaten bij. In de zomermaanden is het hier wellicht anders want de vele kunstateliertjes en restaurantjes verraden toch wel een grote toeristische drukte. Aan de rand van het stadje ontmoeten we een Amerikaans koppel dat al even enthousiast is als wij. Zij hebben hier overnacht maar konden gisteren het dorpje niet bezoeken wegens de aanhoudende regen.
Onze volgende halte is Sepúlveda dat in onze reisgids eveneens beschreven staat als een pittoresk stadje. Het ligt tegen een heuvel geplakt en kijkt uit op de vallei van de Rio Duratón. We parkeren de auto beneden op een parking en beklimmen dan de trappen naar het centrum. Hier is het vrij druk: enkele toeristen maar vooral veel leveranciers met bestelwagentjes die het vrijwel onmogelijk maken om goede foto’s te schieten. 
Het is tijd voor de lunch en we komen terecht in restaurante Cristobal. Het straalt aan de buitenkant weinig authenticiteit uit, maar binnenin des te meer. De meeste tafels zijn bezet: een groep van een twaalftal opgedirkte vrolijke mannen en vrouwen die een familiefeest blijken te hebben, zakenlui in maatpak en… twee pastoors. Wij zijn de enige toeristen. Dit móet wel goed zijn. En dat ís het ook. We nemen de specialiteit van het huis: ¼ cordero lechado asado; geen speenvarken deze keer, maar een piepjong melklam! Een ober brengt het op in een grote aarden kom en trekt het dan vakkundig uit elkaar met zijn handen en een servet. Ook hier komt er geen mes aan te pas. Het spierwitte vlees is zo mals als boter en smaakt heerlijk. Hier hoort alleen brood en wijn bij. Verrukkelijk! Dit is eigenlijk tot nu toe de puurste eetervaring van de hele reis. Vóór we vertrekken, nog even naar het toilet. Het is me al opgevallen hoeveel verschillende benamingen ze hier in Spanje voor het kleine kamertje wel gebruiken: servicios, aseos, toiletas en hier noemen ze het lavabos. Ook de aanduidingen van dames- en herentoiletten zijn nogal divers: cabaleros, hombres en señores voor de heren en mujeres, damas ensignoritas voor de dames.
Het is tijd voor de lunch en we komen terecht in restaurante Cristobal. Het straalt aan de buitenkant weinig authenticiteit uit, maar binnenin des te meer. De meeste tafels zijn bezet: een groep van een twaalftal opgedirkte vrolijke mannen en vrouwen die een familiefeest blijken te hebben, zakenlui in maatpak en… twee pastoors. Wij zijn de enige toeristen. Dit móet wel goed zijn. En dat ís het ook. We nemen de specialiteit van het huis: ¼ cordero lechado asado; geen speenvarken deze keer, maar een piepjong melklam! Een ober brengt het op in een grote aarden kom en trekt het dan vakkundig uit elkaar met zijn handen en een servet. Ook hier komt er geen mes aan te pas. Het spierwitte vlees is zo mals als boter en smaakt heerlijk. Hier hoort alleen brood en wijn bij. Verrukkelijk! Dit is eigenlijk tot nu toe de puurste eetervaring van de hele reis. Vóór we vertrekken, nog even naar het toilet. Het is me al opgevallen hoeveel verschillende benamingen ze hier in Spanje voor het kleine kamertje wel gebruiken: servicios, aseos, toiletas en hier noemen ze het lavabos. Ook de aanduidingen van dames- en herentoiletten zijn nogal divers: cabaleros, hombres en señores voor de heren en mujeres, damas ensignoritas voor de dames. 
Als we tegen 15.30 uur ons terug naar de auto begeven, dreigt er onweer en de rest van de weg naar Burgos (ongeveer 135 kilometer) stortregent het. Het is amper 11 graden en de zwarte hemel wordt regelmatig door bliksemschichten verlicht. De autostrade is daarenboven zeer kronkelend en zit vol vrachtwagens. In de buurt van Burgos staat het water in grote plassen op de weg en er zijn – hoe kan het anders - een drietal ongevallen gebeurd. Het is spitsuur als we de stad binnenrijden en de regen stroomt uit de hemel. Gelukkig heeft het hotel een ondergrondse garage waar we kunnen binnenrijden. Het Palacio de la Merced behoort tot de NH Hotel-keten en is ondergebracht in een oud klooster. De grote lobby is een mengeling van oude en moderne architectuur de oorspronkelijke binnentuin en claustro zijn omgebouwd tot een chique feestzaal. Natuurlijk is ook de kamer modern en zeer ruim, een ideale plek dus om even te bekomen van de lastige rit op de autostrade en een mooi vooruitzicht voor de komende twee nachten. Het hotel lijkt wel gesponsored door Ford: overal, in de lift, op de deuren, op de kamersleutel, staat reclame voor de C-Max. Ik neem ruim de tijd om mijn boek in te vullen en een douche te nemen. Een warme deze keer… Opmerkelijk is dat er geen gratis internet beschikbaar is; voor een wifi-verbinding vragen ze 10 Euro per uur. Een schande voor zo’n hotel, vind ik. Om 19.30 uur trekken we de stad in. De regen heeft opgehouden maar in de Arlanzón, die vóór het hotel vloeit, staat het kolkende bruine water hoog. We willen al een eerste verkenning doen van de stad en terwijl het niet regent alvast enkele foto’s nemen. We hoeven maar de brug over te wandelen en onder de fraai gebeeldhouwde Arco de Santa Maria door te wandelen om oog in oog te staan met de immense kathedraal. We zijn er echter nauwelijks aangekomen of het begint opnieuw te regenen. Gedaan dus met de foto’s en we gaan meteen op zoek naar een restaurant. Burgos is een grote stad, maar op het eerste gezicht niet erg aantrekkelijk. Het wisselt mooie plekken zoals de omgeving van de kathedraal, de Plaza Mayor en de mooie Paseo de la Isla en del Espolon af met lelijke en groezelige wijken. Vooral aan de achterkant van de kathedraal staan heel wat vervallen gebouwen. Er is door de regen ook niet veel volk op straat en dat draagt natuurlijk nog bij tot een wat trieste sfeer. Na enig zoeken vinden we toch een restaurantje dat er aan de buitenkant enigszins aantrekkelijk uitziet. Ook het interieur met zijn eikenhouten plafond en zwart-wit foto’s van stierenvechters aan de muur is gezellig. Maar… er zitten enkel toeristen. Dat is ook merkbaar aan de kaart: er is maar keuze uit één witte wijn en van de helft van wat op de kaart staat, is niet beschikbaar. De zeebaars waar ik uiteindelijk voor kies, lijkt me helemaal niet vers te zijn. Tegen 22.30 uur liggen we al in bed. Burgos heeft ons nog niet veel aanleiding gegeven tot een tevreden gevoel. Hopelijk krijgen we morgen niet zo veel regen als vandaag.Terug naar 2007 Noord-Spanje OVERZICHT
