Solitaire

Zaterdag 21 september 2013 (1)

Het is zonnig deze morgen, maar koud. Vandaag verlaten we Swakopmund en we hebben een hele dag busreis voor de boeg, die ons via de Kuiseb- en de Gaubpas zal brengen tot in Sossusvlei, één van de hoogtepunten van de reis. We volgen voor een groot deel de Trans Kalahari Highway die van Windhoek tot in Zimbabwe loopt. Onderweg komen we o.m. langs Vogelfederberg, Solitaire en Sesriem en we overschrijden de Steenbokskeerkring. Volgens Marc krioelt het hier van verdekt opgestelde politiemannen met speedguns om de snelheid te controleren. Ze verschuilen zich naar het schijnt zelfs in de riolen. In en rond Swakopmund zijn de wegen en straten breed. Dat komt door de ossenwagens die door een gespan van 16 à 18 ossen getrokken werden en dus veel plaats nodig hadden. Aanvankelijk rijden we over de harde maar glibberige zoutpaden langs het duinengebied. Hier lagen 100 jaar geleden nog geen duinen. Het zand heeft geleidelijk de rotsen bedekt en de bodem is dan ook rotsachtig. Vandaar dat hier nu overal grote granietblokken uit de grond worden gezaagd.

Naarmate we verder rijden, verandert het landschap geleidelijk: zand gaat over in korstmossen, er verschijnen vervolgens kleine planten, daarna struiken en tenslotte meer en meer bomen. Hier groeit o.m. de kameeldoringboom wiens wortels 100 à 120 meter diep in de grond gaan. De boom is zeer gegeerd door de giraffen of ‘kameelperden’ zoals ze hier genoemd worden. Vandaar de naam. Hij draagt ook een vrucht waarvan de pitten worden gebruikt als een soort ersatz-koffieboon. Hier en daar duikt ook een kokerboom op en af en toe spotten we in het landschap een eenzame struisvogel. Als we door de Kuisebpas rijden, zit er plots een baviaan op de weg en de bus moet stoppen. Het blijkt een ziek en zielig exemplaar te zijn die niet goed weet wat hij wil. Uiteindelijk gaat hij toch opzij en kunnen we door. We stoppen bij ‘Kriess se Rus’, de rustplaats van ene Kriess, voor een fotostop. De zon schijnt en er staat een koude wind als we uitstappen, maar het panorama is schitterend.

Het verhaal van Marc gaat vandaag over de recente politieke geschiedenis, niet alleen van Namibië maar ook van de rest van Afrika. Zo komen ook de strijd tussen de hutu’s en detutsi’s aan bod en Ruanda, Burundi en Congo waarbij figuren als Museveni, Mugabe, Mobutu en Kabila een hoofdrol spelen. We bevinden ons in Nama-gebied, een kleine minderheidsgroep die verwant is aan de hottentotten. We steken eerst de Gaubpas over en daarna de Steenbokskeerkring. In sommige bomen hangen reusachtige vogelnesten waarin tot 200 ‘sociable weavers’ of  ‘verzamelvogeltjes’ kunnen wonen, een hele gemeenschap. De nesten kunnen tot 100 jaren oud zijn. In de verte zien we af en toe een oryx lopen of een kleine groep zebra’s. Op de middag houden we een lunchstop bij de Rostock Ritz Desert Lodge midden in de kale vlakte. Het is een geheel van wat bizarre bouwsels met koepelvormige daken maar de omgeving en aanplanting maken het toch tot een mooie plek. In een omheind deel van de tuin zitten stokstaartjes, de schattige diertjes die zo nieuwsgierig  rechtop kunnen staan kijken. De zon staat hoog en geeft veel warmte, dus we lunchen binnen: kipsla en oryx met friet. Om 13:45 uur stappen we weer in de bus. We hebben nog 140 kilometer te doen. Het landschap verandert opnieuw: de zandbodem begint geel, oker en oranje te kleuren.

Bij Solitaire houden we halt. Niettegenstaande hier niet veel meer te zien is dan een hotel en een benzinestation met shop, stopt nagenoeg iedereen hier. Het ligt namelijk op een kruispunt waar iedereen voorbij moet en het is de enige plaats in de verre omgeving waar getankt kan worden. Solitaire werd uitgebouwd door Moose, een oude man van Schotse afkomst, die er in zijn winkeltje o.a. zijn beroemde appelcake verkocht. Die is nu nog steeds te koop en een must voor elke voorbijganger. Wij kunnen uiteraard niet aan de verleiding weerstaan en het moet gezegd: ik heb zelden zo een lekkere appeltaart gegeten. Solitaire werd ook bekend door het gelijknamige boek dat de Nederlander Ton Van der Lee erover schreef. In de jaren ’90 kwam hij hier langs, werd meteen verliefd op de plek en besloot er te blijven om aan de stress van het moderne leven te ontsnappen. Hij bouwde er een restaurantje uit en vond er inderdaad de verhoopte rust, tot… Lonely Planet de plaats ontdekte en de toeristen begonnen toe te stromen. Het was het einde van zijn droom maar de plek, hoe toeristisch ook, heeft nog steeds charme. Dat komt o.m. door de vele oude voorwerpen (benzinepomp, schrijfmachine, enz.) die hier nog te zien zijn, maar ook in grote mate door de kleurrijke autowrakken die rondom in het zand verspreid liggen en in deze setting zeer fotogeniek zijn. De Nederlander is intussen weer vertrokken maar de legendarische Moose woont hier nog altijd. We steken de Tsondabrivier over en trekken verder door de versteende woestijn en de versteende duinen langs de Naukluftbergen, richting Sesriem. Hier slaan we rechtsaf naar de Sossusvlei Lodge, onze verblijfplaats voor de komende twee nachten. Het is precies 16 uur als we er aankomen.

Terug naar 2013 Namibië OVERZICHT