Vrijdag 20 september 2013 (2)
Als we tegen de middag terugrijden naar Swakopmund, hebben we al een 100-tal kilometer afgelegd, waarvan 60 in de Namib. Niet te geloven. We verpozen een halfuurtje in het hotel en trekken dan naar een ander deel van de woestijn: de zandduinen. Intussen is er een felle zuidwestenwind komen opzetten. Tommy trekt de duinen in en speurt naar dieren in het mulle 
zand. Hij komt aanzetten met een kleine hagedis en een piepklein slangetje. Hoe hij die gespot heeft, is me een raadsel. Hij pikt er één van de dames uit en houdt de hagedis aan haar oor, waar het diertje zich stevig aan vastklampt en blijft hangen als een levende oorbel. Wanneer Tommy het slangetje op de grond zet, graaft het zich vliegensvlug in en verdwijnt binnen luttele seconden in het zand. De andere chauffeurs zoeken intussen met een stok met haak tussen de rotsblokken naar grotere slangen. Hier komen alle giftige soorten voor: pofadders (de gevaarlijkste), cobra’s, enz. De jacht levert echter niets op en we trekken verder. De tijd vordert en er is nog steeds geen sprake van een picknickstop. Tot Tommy komt zeggen dat de stormwind té hevig is en er niets anders op zit dan te picknicken in de auto’s. We krijgen elk een doos met twee broodjes, een gehaktbal, een groenten- en een fruitslaatje en een vruchtensapje. Lekker, maar gezellig is het niet. Na de lunch zegt Tommy dat het geen zin heeft om verder op zoek te gaan naar dieren in dit weer. Het waait inderdaad zò hard dat het bijna onmogelijk is om buiten te komen, maar het opwaaiende zand levert schitterende beelden op. Het is alsof de duinen weglopen. Het is echter moeilijk, zelfs onmogelijk om foto’s te nemen. Onze Defender 4x4 crosst intussen duin op en af in het mulle zand en binnenin heerst dolle pret.
zand. Hij komt aanzetten met een kleine hagedis en een piepklein slangetje. Hoe hij die gespot heeft, is me een raadsel. Hij pikt er één van de dames uit en houdt de hagedis aan haar oor, waar het diertje zich stevig aan vastklampt en blijft hangen als een levende oorbel. Wanneer Tommy het slangetje op de grond zet, graaft het zich vliegensvlug in en verdwijnt binnen luttele seconden in het zand. De andere chauffeurs zoeken intussen met een stok met haak tussen de rotsblokken naar grotere slangen. Hier komen alle giftige soorten voor: pofadders (de gevaarlijkste), cobra’s, enz. De jacht levert echter niets op en we trekken verder. De tijd vordert en er is nog steeds geen sprake van een picknickstop. Tot Tommy komt zeggen dat de stormwind té hevig is en er niets anders op zit dan te picknicken in de auto’s. We krijgen elk een doos met twee broodjes, een gehaktbal, een groenten- en een fruitslaatje en een vruchtensapje. Lekker, maar gezellig is het niet. Na de lunch zegt Tommy dat het geen zin heeft om verder op zoek te gaan naar dieren in dit weer. Het waait inderdaad zò hard dat het bijna onmogelijk is om buiten te komen, maar het opwaaiende zand levert schitterende beelden op. Het is alsof de duinen weglopen. Het is echter moeilijk, zelfs onmogelijk om foto’s te nemen. Onze Defender 4x4 crosst intussen duin op en af in het mulle zand en binnenin heerst dolle pret.
Telkens als we aan hoge snelheid een steile helling nemen, wordt er gelachen en gejoeld zoals kinderen in een rollercoaster op de kermis. Johannes, onze Duitse chauffeur, stuurt ons behendig over alle hindernissen en op de steilste hellingen zijn wij het voorwerp van de fotografen in de andere auto’s. Een van de andere auto’s, een splinternieuwe Toyota Discovery, rijdt zich vast in het zand en moet er door de anderen worden uitgetrokken. Tenslotte komen we aan bij de oceaan, waar de wind zo mogelijk nog harder tiert. Om 17 uur zijn we terug bij het hotel, een half uur te vroeg. Ook hier staat een felle wind. Het zand waait over de straten en de golven slaan over de rotsblokken. We hebben de zon en de blauwe hemel misschien gemist, maar dit was toch een onvergetlijke belevenis! Zelfs Johannes had de duinen zò nog niet gezien.
Op de kamer hebben we een dubbele douche nodig om alle zand weg te spoelen. Het zit werkelijk overal. Vooraleer aan tafel te gaan voor het diner, trekken we met ons tweeën nog even het stadje in. De wind is wat gaan liggen, maar het is koud en de straten liggen er stil en verlaten bij. We willen iets gaan drinken in een Duits café-restaurant, maar alles is volgeboekt. We gaan dan maar binnen in het chique Hansa Hotel en komen er terecht in de gezellige bar, waar een open haardvuur voor een knusse warmte zorgt. Dit is eerder een hotel dat AdA waardig is, heel wat gezelliger en mooier dan het onze. Om 19:30 uur schuiven we aan in “Zum Kaiser”. Het eten is niets speciaals, al moet gezged dat de steak van eland wél lekker is. Om 21:30 uur zijn we terug op onze kamer waar we, na 3 overnachtingen, onze valies moeten pakken. Ik heb inmiddels de verloren schroef teruggevonden en slaag er in zo goed als mogelijk het handvat van mijn koffer te herstellen.
Terug naar 2013 Namibië OVERZICHT
Terug naar 2013 Namibië OVERZICHT
