Sossusvlei

Zondag 22 september 2013 (1)

Wat heb ik vannacht de man vervloekt die ooit het waanzinnige idee had kamers te bouwen met het dak en drie muren in zeildoek! De felle wind heeft de hele nacht gezorgd voor een donderend gedreun, gefladder en gekraak en ik heb tot 2 uur geen oog dicht gedaan. Daarenboven sluit het dakvenster alleen met velcro, die niet op kon tegen de beukende wind waardoor de koude wind zo naar binnen waaide. Dit is niet zozeer Afrikagevoel maar campinggevoel en dat is niet waarvoor we het duurdere AdA betaalden… Om 5:30 uur was ik alweer wakker en ik hoorde een geluid alsof iemand op een krakende plankenvloer liep. Ik ben dan maar even buiten gaan controleren hoe erg het met die storm wel gesteld was, maar tot mijn verrassing viel dat wel mee. Zonder dat zeildoek was er wellicht geen vuiltje aan de lucht.

Vandaag gaan we op tocht in de Sossusvlei, de meest gekende en dus ook drukst bezochte attractie in Namibië. De wekker loopt af om 6 uur. Het is koud. We kleden ons dus warm aan. Voor we vertrekken, krijgen we nog een koffie in de lobby van het hotel met een koekje en de rest van de appelcake uit Solitaire. Om 7 uur vertrekken we met de bus naar de Sossusvlei, toch nog een rit van ongeveer 60 kilometer. De ingang van het National Park ligt echter vlak om de hoek. De ochtendzon zet de omgeving in een gouden gloed en tussen de bergen hangen lange nevelslierten. Prachtig! In de vlakte lopen springbokken en struisvogels en hier en daar staat een eenzame kameeldoringboom in het oranjerood zand. Nog steeds waait de wind tamelijk fel en in de verte zien we hoe hij grote stofwolken over de duintoppen jaagt. Dit soort weer schijnt hier niet abnormaal te zijn, maar toch maakt Marc zich wat zorgen voor de rest van de dag. Bij nader toezien blijken de stofwolken in de verte mist te zijn. Laat ons hopen dat die snel wegtrekt. Ondanks het vroege uur is het druk op de weg: bussen, jeeps, auto’s. Vooral bij de beroemde Duin 45 is het al zeer druk: tientallen auto’s en bussen op de parking en een hele rij toeristen die de heuvelkam beklimmen. Wij rijden voorbij en zullen wellicht op de terugreis een stop maken. Even verder stoppen we bij een andere parking waar we moeten overstappen in een open 4X4 van de Namibian Wildlife Resorts. Het is nu 8 uur. Er volgt een korte rit van 6 kilometer naar de plek waar ons een picknick-ontbijt wacht. We nemen plaats aan een picknicktafel onder een groepje bomen en er worden 2 grote boxen uitgeladen: borden, tassen, bestek, brood, kaas, confituur, koffie en fruitsap, kortom een heel ontbijtbuffet. We zitten goed ingeduffeld want het is nog steeds koud.

Als de magen gevuld zijn, zijn we klaar voor de beklimming van een duin, niet de befaamde Big Daddy of Big Mama maar een uitloper ervan, die wat minder hoog en dus minder lastig is. Maar ook dat valt tegen… de wind is zò strak dat we er halverwege de brui aan geven en ons in het diepe mulle zand naar beneden storten. F en C (niet ik, maar die andere) willen echter niet  opgeven en stappen moedig verder, vechtend tegen de wind en om de vijf stappen uithijgend. Dit kan nog een andere C, met zijn 73 de oudste van ons gezelschap, niet zomaar laten gebeuren. Hij is een kleine en vooral taaie sportieveling die geen enkele fysieke uitdaging uit de weg gaat. Ook hij houdt vol en bereikt de top.

Terug naar 2013 Namibië OVERZICHT