Woensdag 18 september 2013 (2)
Kort voor de middag arriveren we bij de Brandberg White Lady Lodge. Vòòr de lunch gaan we echter eerst nog een bezoekje brengen aan een Damarafamilie om te zien hoe zij hier leven. In afwachting van de truck die ons zal komen ophalen, wandelen we door de prachtig aangelegde tuin van de lodge vol met bloeiende vetplanten en cactussen. Met de bergen als decor schieten we er enkele mooie plaatjes en dan nemen we plaats in de open vrachtwagen die ons enkele kilometers verder in de woestijn brengt. Daar komen we bij een erf met enkele zeer primitieve gebouwtjes en houten afsluitingen. 
Een van de gebouwtjes moet met boomstammen gestut worden want het is helemaal scheef geduwd door een olifant. Hier leven Johannes (76) en Ouma (74) twee pezige ouderlingen. Ouma is gekleed in een lange groene jurk waarover ze een kraaknette witte schort draagt. Op haar hoofd heeft ze een blauw hoofddeksel, zeer stijlvol en zoals alle Damara is ze rijzig en slank. We worden hartelijk ontvangen en binnengeleid in een van de hutten. Ouma demonstreert ons hoe ze thee maakt van kruiden en hoe ze allerlei andere specerijen bewaart. We mogen ook een slokje proeven van haar zelfgemaakte wijn. Intussen gaat Johannes zich omkleden. Hij komt terug met dierenhuiden om zijn lenden en sieraden om het hoofd en de nek. Op de binnenplaats geeft hij vervolgens zingend een dansje ten beste daarbij begeleid en aangemoedigd door Ouma. Als het spektakel afgelopen is, stappen we weer op de vrachtwagen en rijden terug naar de White Lady Lodge waar ons fish en chips wachten als lunch. Het is zéér warm maar gelukkig kunnen we plaatsnemen op het overdekte terras. Na afloop komt ook hier het voltallige personeel enthousiast voor ons zingen, o.m. het Namibisch volkslied. Intussen heeft één van de medereizigers erg veel last van een ongestelde maag. Waarschijnlijk iets verkeerd of gewoonweg teveel gegeten.
Een van de gebouwtjes moet met boomstammen gestut worden want het is helemaal scheef geduwd door een olifant. Hier leven Johannes (76) en Ouma (74) twee pezige ouderlingen. Ouma is gekleed in een lange groene jurk waarover ze een kraaknette witte schort draagt. Op haar hoofd heeft ze een blauw hoofddeksel, zeer stijlvol en zoals alle Damara is ze rijzig en slank. We worden hartelijk ontvangen en binnengeleid in een van de hutten. Ouma demonstreert ons hoe ze thee maakt van kruiden en hoe ze allerlei andere specerijen bewaart. We mogen ook een slokje proeven van haar zelfgemaakte wijn. Intussen gaat Johannes zich omkleden. Hij komt terug met dierenhuiden om zijn lenden en sieraden om het hoofd en de nek. Op de binnenplaats geeft hij vervolgens zingend een dansje ten beste daarbij begeleid en aangemoedigd door Ouma. Als het spektakel afgelopen is, stappen we weer op de vrachtwagen en rijden terug naar de White Lady Lodge waar ons fish en chips wachten als lunch. Het is zéér warm maar gelukkig kunnen we plaatsnemen op het overdekte terras. Na afloop komt ook hier het voltallige personeel enthousiast voor ons zingen, o.m. het Namibisch volkslied. Intussen heeft één van de medereizigers erg veel last van een ongestelde maag. Waarschijnlijk iets verkeerd of gewoonweg teveel gegeten.
Om 14:30 uur stappen we weer op de bus. De route gaat verder door een desolate vlakte, eerst 120 kilometer door de Namib-woestijn tot aan de kust en dan nog 80 kilometer tot Swakopmund. In Uis houden we even halt bij de villa van Marc en zetten er een deel van zijn bagage af. Ze wordt in ontvangst genomen door een van zijn medewerkers en ik vermoed dat alles mooi gewassen en gestreken zal zijn als hij volgende week thuiskomt. Na Uis is er steeds minder begroeiing en dan helemaal niets meer: we zijn in de Namib-woestijn, de oudste woestijn ter wereld die zich uitstrekt over 120 km in de breedte en 400 km in de lengte. Ze bestaat uit 3 delen. In het Noorden is er de Skeletonkust, een verboden gebied o.w.v. de diamanten die er kunnen opgegraven worden. Dan volgt een grote grindvlakte tussen de Huab en de Kuiseb-rivier tot aan Walvisbaai. En tenslotte volgt de duinenzone, veruit de meest bekende en meest fotogenieke. Sommigen spreken van een vierde zone: de ‘wandelende duinen’ in de omgeving van Lüderitz.
Marc legt ons het verschil uit tussen een woestijn en een halfwoestijn. Er zijn 3 criteria: neerslag, begroeiing en verdamping. Om woestijn te zijn mag er niet meer dan 100 mm neerslag vallen per jaar òf mag er maximum 50% begroeiing zijn per vierkante meter òf moet er sprake zijn van supersnelle verdamping. In de Namib bedraagt de neerslag amper 15 mm en het gebeurt zelfs dat het op sommige plaatsen in 10 jaar helemaal niet geregend heeft. De Kalahari heeft 220 mm neerslag en is dus een halfwoestijn. Ter vergelijking: in België hebben we 1.300 mm neerslag per jaar. We rijden de hele dag over stoffige grindweg, soms zéér hobbelig maar op het einde vrij effen want de ‘padschraper’ is pas langs geweest.
Terug naar 2013 Namibië OVERZICHT
Terug naar 2013 Namibië OVERZICHT
