Woensdag 11 september 2013 (2)
Kort voor de middag houden we halt bij R.E.S.T. (Rare and Endangered Species Trust) in Okonjima voor een bezoek aan het Cape Vulture Project. Hier probeert men de Kaapse gierof 
Cape Griffon Vulture te helpen die met uitsterven bedreigd wordt. We worden er ontvangen en rondgeleid door projectleidster Maria, die een prachtige grote uil op haar arm draagt. Voor haar oog heeft ze een zwarte lap zoals de zeerovers, het gevolg van een recent ongeval waarbij ze een oog verloor toen ze met haar gezicht in de scherpe doornen van een acaciastruik liep. In een immense kooi zitten twee Kaapse gieren en een bateleur, een andere grote roofvogel. In een kleine ruimte wordt een mooie black shoulder kite (valk) verzorgd vooraleer ze terug in de natuur wordt vrijgelaten. Het bezoek is interessant, maar toch betreuren de meesten dat we niet het nabijgelegen Africat gaan bezoeken, waar cheeta’s of jachtluipaarden worden beschermd. Voor we afscheid nemen, haalt Maria nog een verrassing boven: een schubdier (pangolin in het Engels). Het is een vrij klein geschubd dier, geelachtig van kleur, dat zich voedt met mieren en termieten. Het is zeer schuw en dus zelden in de natuur waar te nemen. 
Hier leeft het in vrijheid, maar is gewend aan de mensen. Het laat zich dan ook gewillig door Maria oppakken en door ons fotograferen voor het traag op zijn twee achterste poten in de struiken verdwijnt. Om 12 uur stappen we weer op de bus voor de laatste 140 kilometer van vandaag. De zon brandt en het is zeer heet. Onderweg zijn veel jachtfarms, waar steenrijke buitenlanders uit de hele wereld voor groot geld begeleid worden bij het eigenhandig schieten van een springbok, een steenbok, een kudu of een ander stuk wild. Marc vertelt ons hoe ze op soms hilarische wijze voor de gek worden gehouden om hen de indruk te geven dat ze echt heroïsche avonturen beleven. In Otjiwarongo gaan we eerst tanken vooraleer we naar onze lodge rijden. Het is een mooi verzorgd stadje, met nette winkels en goed onderhouden groene gazons. We kopen in de shop van het benzinestation (hier kan je echt àlles kopen) een zakje biltong (gedroogd vlees) want we beginnen toch al wat honger te krijgen. Die biltong wordt hier in verschillende smaken verkocht zoals zakjes chips bij ons. We bevinden ons in het land van de Herero’s, een van de minderheidsgroepen van Namibië, die we vooral kennen van de prachtige kleurrijke lange rokken en de speciale hoofddeksels van de vrouwen. Marc vertelt ons over de eigenaardigheid dat de hereromannen de militaire gewoonten van de Duitsers blijkbaar zò sterk bewonderen dat ze ze bij sommige officiële gelegenheden tot in het belachelijke nabootsen. Daarbij dragen ze oude Duitse legeruniformen en houden driloefeningen en heuse défilés met… houten wapens.
Terug naar 2013 Namibië OVERZICHT
Cape Griffon Vulture te helpen die met uitsterven bedreigd wordt. We worden er ontvangen en rondgeleid door projectleidster Maria, die een prachtige grote uil op haar arm draagt. Voor haar oog heeft ze een zwarte lap zoals de zeerovers, het gevolg van een recent ongeval waarbij ze een oog verloor toen ze met haar gezicht in de scherpe doornen van een acaciastruik liep. In een immense kooi zitten twee Kaapse gieren en een bateleur, een andere grote roofvogel. In een kleine ruimte wordt een mooie black shoulder kite (valk) verzorgd vooraleer ze terug in de natuur wordt vrijgelaten. Het bezoek is interessant, maar toch betreuren de meesten dat we niet het nabijgelegen Africat gaan bezoeken, waar cheeta’s of jachtluipaarden worden beschermd. Voor we afscheid nemen, haalt Maria nog een verrassing boven: een schubdier (pangolin in het Engels). Het is een vrij klein geschubd dier, geelachtig van kleur, dat zich voedt met mieren en termieten. Het is zeer schuw en dus zelden in de natuur waar te nemen. Hier leeft het in vrijheid, maar is gewend aan de mensen. Het laat zich dan ook gewillig door Maria oppakken en door ons fotograferen voor het traag op zijn twee achterste poten in de struiken verdwijnt. Om 12 uur stappen we weer op de bus voor de laatste 140 kilometer van vandaag. De zon brandt en het is zeer heet. Onderweg zijn veel jachtfarms, waar steenrijke buitenlanders uit de hele wereld voor groot geld begeleid worden bij het eigenhandig schieten van een springbok, een steenbok, een kudu of een ander stuk wild. Marc vertelt ons hoe ze op soms hilarische wijze voor de gek worden gehouden om hen de indruk te geven dat ze echt heroïsche avonturen beleven. In Otjiwarongo gaan we eerst tanken vooraleer we naar onze lodge rijden. Het is een mooi verzorgd stadje, met nette winkels en goed onderhouden groene gazons. We kopen in de shop van het benzinestation (hier kan je echt àlles kopen) een zakje biltong (gedroogd vlees) want we beginnen toch al wat honger te krijgen. Die biltong wordt hier in verschillende smaken verkocht zoals zakjes chips bij ons. We bevinden ons in het land van de Herero’s, een van de minderheidsgroepen van Namibië, die we vooral kennen van de prachtige kleurrijke lange rokken en de speciale hoofddeksels van de vrouwen. Marc vertelt ons over de eigenaardigheid dat de hereromannen de militaire gewoonten van de Duitsers blijkbaar zò sterk bewonderen dat ze ze bij sommige officiële gelegenheden tot in het belachelijke nabootsen. Daarbij dragen ze oude Duitse legeruniformen en houden driloefeningen en heuse défilés met… houten wapens.Terug naar 2013 Namibië OVERZICHT
