Zaterdag 14 september 2013 (2)
Het is 12:30 uur als we Ondangwa bereiken, een tamelijk druk stadje waar evenwel niets te beleven valt. Er zijn wel veel winkels, grote shopping malls, brede straten en grote kale pleinen. Het Protea Hotel is door Marc afgeschilderd als een probleemhotel: een lagere standaard dan onze vorige verblijven en een slechte service. Maar het valt al bij al nog mee. Het is een groot hotel bestaande uit twee met elkaar verbonden gebouwen in onpersoonlijke stijl, maar de kamer is ruim en proper. Na een fruitsapje ter verwelkoming krijgen we rundsvlees met groenten en rijst of fish and chips. Niet veel zaaks: het vlees en de frieten zijn oké maar de vis (hake) is minder.
Om 15 uur vertrekken we met de bus naar het Nakambale Community Project, oorspronkelijk een missiepost gesticht door de Finse missionaris Martti Rautanen. Er is een kerk en een kerkhof, een Ovambodorp en de oude missiepost die nu is ingericht als museum. Hier vertelt Maggie ons alles over het ontstaan en de geschiedenis van de missie. Het museum geeft ons aan de hand van foto’s, documenten en voorwerpen een goed beeld van hoe de zendelingen hier geleefd en gewerkt hebben en ik moet onwillekeurig aan onze Belgische missionarissen in Congo denken, want dat moet ongeveer hetzelfde geweest zijn.
Ik ben zeer blij met dit bezoek, want het maakt de sfeer van het kolonialisme, ook in Congo, een stuk concreter voor mij. Het museum herbergt verder ook gebruiksvoorwerpen van de Ovambo. Verder op het terrein bezoeken we Johanna en haar familie. Zij leven er in eenvoudige hutten. We krijgen een demonstratie van het stampen van mielie tot meel waarvan vervolgens een dikke pap wordt gemaakt die wordt gegeten met gekookte wormen. We mogen proeven, maar er zijn geen kandidaten. Ik waag me enkel aan de pap, maar die smaakt flets en eerder vies. 
Daarna gaan we met de groep in een grote kring onder de bomen zitten en Johanna demonstreert ons hoe ze vlechtwerk maakt. Uiteraard volgt hierop een verkoopsessie. Wij kopen een klein lookmandje. Intussen worden de pap en de wormen gretig verorberd door een groep kinderen, die het een echte lekkernij lijken te vinden. In een mum van tijd is alles op! De kinderen amuseren zich rot, zeker wanneer F, de clown van onze groep, wat rare snuiten trekt. Het is 17:30 uur als we terug naar het hotel vertrekken. We zijn vrij tot 19:30 uur dus er is tijd voor een duik in het zwembad, een douche en… een gin-tonic. Het is opvallend dat opnieuw niemand anders van de groep te bespeuren is, op Marc en Bruce na, die blijkbaar ook wel een glaasje lusten. Het diner is zowel kwantitatief als kwalitatief ondermaats en de bediening is chaotisch en zeer inefficiënt. Een staaltje: Als ik om de wine list vraag, trekt de dienster een verbaasd gezicht en vraagt tenslotte: “write it down please”. Daarna bestel ik “a bottle of white wine” en ik voeg eraan toe “Two Oceans, sauvignon-blanc” want die wijn ken ik van bij ons. Opnieuw verbijstering en “write it down”, waarop ze vraagt: “This or this?”. Als ze tenslotte terugkomt, is de “Two Oceans” niet beschikbaar, maar de “bottle of white wine” wél. We krijgen een fles chenin blanc uit Robertson. Ook niet slecht en voor 97 N$ of amper 8 € mogen we natuurlijk niet klagen… Na het eten krijgen we toch een paar van de collega’s mee naar de bar voor een Amarula, een zoete roomlikeur uit Zuid-Afrika. Lekker, maar het zijn superkleine glaasjes. Bij het buitengaan heerst er vervolgens grote verwarring wanneer van iedereen afrekening geëist wordt voor de drank aan tafel. Niemand schijnt nog te weten wat we gedronken hebben. Daarenboven mogen we de drank aan de bar pas morgenvroeg betalen. Zo krijgt Marc dan tòch gelijk als hij het had over de slechte service. We beseffen opnieuw dat we in Afrika zijn. Vanavond zitten we allemaal vroeg in bed: het is nog geen 22 uur.
Terug naar 2013 Namibië OVERZICHT
Daarna gaan we met de groep in een grote kring onder de bomen zitten en Johanna demonstreert ons hoe ze vlechtwerk maakt. Uiteraard volgt hierop een verkoopsessie. Wij kopen een klein lookmandje. Intussen worden de pap en de wormen gretig verorberd door een groep kinderen, die het een echte lekkernij lijken te vinden. In een mum van tijd is alles op! De kinderen amuseren zich rot, zeker wanneer F, de clown van onze groep, wat rare snuiten trekt. Het is 17:30 uur als we terug naar het hotel vertrekken. We zijn vrij tot 19:30 uur dus er is tijd voor een duik in het zwembad, een douche en… een gin-tonic. Het is opvallend dat opnieuw niemand anders van de groep te bespeuren is, op Marc en Bruce na, die blijkbaar ook wel een glaasje lusten. Het diner is zowel kwantitatief als kwalitatief ondermaats en de bediening is chaotisch en zeer inefficiënt. Een staaltje: Als ik om de wine list vraag, trekt de dienster een verbaasd gezicht en vraagt tenslotte: “write it down please”. Daarna bestel ik “a bottle of white wine” en ik voeg eraan toe “Two Oceans, sauvignon-blanc” want die wijn ken ik van bij ons. Opnieuw verbijstering en “write it down”, waarop ze vraagt: “This or this?”. Als ze tenslotte terugkomt, is de “Two Oceans” niet beschikbaar, maar de “bottle of white wine” wél. We krijgen een fles chenin blanc uit Robertson. Ook niet slecht en voor 97 N$ of amper 8 € mogen we natuurlijk niet klagen… Na het eten krijgen we toch een paar van de collega’s mee naar de bar voor een Amarula, een zoete roomlikeur uit Zuid-Afrika. Lekker, maar het zijn superkleine glaasjes. Bij het buitengaan heerst er vervolgens grote verwarring wanneer van iedereen afrekening geëist wordt voor de drank aan tafel. Niemand schijnt nog te weten wat we gedronken hebben. Daarenboven mogen we de drank aan de bar pas morgenvroeg betalen. Zo krijgt Marc dan tòch gelijk als hij het had over de slechte service. We beseffen opnieuw dat we in Afrika zijn. Vanavond zitten we allemaal vroeg in bed: het is nog geen 22 uur.Terug naar 2013 Namibië OVERZICHT
