Walvisbaai

Donderdag 19 september 2013 (1)

Ik heb niet te best geslapen en bij het opstaan voel ik ook wat gerommel in mijn darmen. Ik neem een Immodium en eet uit voorzorg iets minder bij het ontbijt. Het heeft vannacht geregend! Marc had nochtans voorspeld dat het de hele reis droog zou blijven en er zelfs met Bruce een weddenschap over afgesloten. Swakopmund is écht een dissonant… Het lijkt wel alsof de Duitsers zelfs hun weer hebben meegebracht. Deze morgen staat een boottocht op het programma en ik ben benieuwd hoe het met deze wind op zee zal zijn. Ik heb de indruk dat de meesten er niet echt naar uitkijken. De zieken blijven trouwens in het hotel en van de overigen zijn er nog twee die verkiezen aan wal te blijven en een wandeling te maken. Zo zijn we uiteindelijk maar met 9 die de boottocht meemaken, de helft van de groep. Op de kaai in Walvisbaai is het vrij druk. In het water staat een groep flamingo’s mooi te zijn. Het weer valt mee: fris maar niet koud, er staat niet al teveel wind en in de lucht is er zelfs een beetje blauw te bespeuren. Om 9:15 uur stappen we aan boord van de catamaran ‘Silverwind’ en worden begroet door schipper en natuurgids Mario. Gezien ons klein aantal kunnen er nog 2 andere passagiers met ons mee. Al op de kaai zit een pelikaan vanop een hoge paal alles te bekijken alsof hij er op moet toezien dat alles goed verloopt. Het is een prachtige witte vogel, veel groter dan ik mij een pelikaan voorstelde. Zijn oranje bek is immens en met zijn witte kuif ziet hij er een beetje komisch uit. We steken van wal en worden onmiddellijk gevolgd door een zwerm meeuwen en pelikanen. Zij weten immers dat hier lekkers te krijgen is. Mario strooit inderdaad regelmatig een vis in de lucht, die door de vogels behendig in de vlucht wordt onderschept en meteen ingeslikt. Plots komt een zeeleeuw aanzwemmen die gezwind aan boord wipt, een vaste klant. Hij kruipt bijna op onze schoot en ook hij laat zich de vis welgevallen. Uiteindelijk moet Mario hem bijna van boord schoppen. Vanop de voorplecht genieten we van de steeds aan- en afvliegende vogels: pelikanen, mantelmeeuwen en aalscholvers. Regelmatig komen ze op de reling zitten zodat we ze van zeer dichtbij kunnen fotograferen. We stevenen af op Pelican Point waar een kolonie van zo’n 25.000 robben huist. Van ver horen we de jongen schreeuwen. Eigenaardig, maar het klinkt als blatende schapen. Van op afstand zien we op het strand de duizenden dieren door elkaar wroetelen, vechten en af en toe de zee induiken waar ze ineens hun lompheid verliezen en snel en sierlijk door het water klieven. Ter hoogte van de lighthouse keren we terug en gaan op zoek naar dolfijnen en walvissen. Deze laatste krijgen we jammer genoeg niet te zien maar plots komt toch een dolfijn aan de voorsteven onder onze boot door zwemmen. Het is een benguela dolphin, een grote zwarte vis met witte buik. Hij blijft een hele tijd voor ons uit zwemmen, komt af en toe half uit het water maar laat zich moeilijk fotograferen.

Deze waters zijn rijk aan vis en ook zeer geschikt voor de oesterteelt. Waar in Europa een oester 3 jaren nodig heeft om volgroeid te zijn, lukt dat hier in 12 maanden dank zij het rijke plankton. In tegenstelling tot bij ons zijn er hier het hele jaar door oesters. Namibië exporteert maandelijks 2,5 miljoen oesters, voornamelijk naar China en Hongkong. En… we krijgen de gelegenheid om ze te proeven! Op de achtersteven, lekker uit de wind, wordt ons een buffetje aangeboden met zowel verse als gebakken oesters.

Ze zijn niet groot, tamelijk hol en smaken overheerlijk. We laten ons ook de zuidafrikaanse vonkelwijn smaken en gezien ons gering aantal wordt die zeer gul geschonken. De stemming op de achtersteven is dus prima en het weer is verrassend goed: zachte temperatuur, zo goed als geen wind en een rustige zee. Op de terugweg nemen we terug plaats op de voorsteven waar de laatste vissen aan de vogels worden gevoederd. Wij worden nog vergast op een Namibian Coffee, de Namibische versie van de Irish Coffee.  Hij komt uit een grote fles, smaakt en ziet er uit als koffie maar er komt volgens mij niet veel koffie aan te pas. Maar het is wél straf spul! Om 12:45 uur meren we terug aan en stappen op de bus die ons terug naar Swakopmund brengt. Onderweg houden we even halt bij een herdenkingsteen voor 2 Vlamingen die hier in 2002 verongelukten: Frederic De Winter en Michèle De Clerck. Ze werden aangereden door een bokskampioen zodat dit ongeval ongemeen veel aandacht kreeg in de Namibische pers. Men zegt dat de familie later een vergoeding van 20 miljoen euro kreeg van de Namibische Staat uit een fonds voor verkeersslachtoffers.

Terug naar 2013 Namibië OVERZICHT