Dinsdag 10 september 2013 (1)
Het is 6 uur in de ochtend als we landen op de luchthaven van Windhoek. Het is ongeveer 14°C en nog donker. Het invullen van de immigratiedocumenten, de pascontrole en het wachten op de bagage neemt ruim een uur in beslag maar als we er uiteindelijk doorheen zijn, worden we opgewacht door Marc, onze reisleider. Het is een vriendelijke, sportieve vijftiger die al enkele jaren in Namibië woont en ook voordien al, vanuit zijn toenmalige militaire opdrachten, lang in dit land vertoefde. We wisselen gauw enkele euro’s om in Namibische dollars en om 7:30 uur stappen we op de bus, een eerder oud exemplaar, maar proper en comfortabel. We maken kennis 
met Bruce, een rijzige hereroman met blauwe ogen, die de hele reis onze chauffeur zal zijn. De luchthaven ligt op een 40 kilometer van de stad. We rijden door een kaal en dor landschap waarin zich toch de eerste tekenen van de ontluikende lente laten zien: schuchter groen en hier en daar al een voorjaarsbloem. Marc vermoedt dat tegen het einde van de reis de jacaranda’s zullen bloeien. We worden meteen naar Hotel Thule gebracht dat hoog op een heuveltop boven de stad is gebouwd en van waaruit je dus een prachtig panorama hebt. Het is een complex van gebouwen in een opvallende a-typische stijl met duidelijke Duitse invloeden. Mooi kan je het niet noemen, maar de omgeving is het des te meer: bloeiende bougainvillea’s en hybiscussen en een ruime binnenplaats met fontein. We worden verwelkomd met koffie en een croissant en nadat we onze koffers en handbagage gedeponeerd hebben, stappen we weer op de bus voor een bezoek aan Windhoek, Namibië’s hoofdstad. Hier leven 320.000 mensen.
met Bruce, een rijzige hereroman met blauwe ogen, die de hele reis onze chauffeur zal zijn. De luchthaven ligt op een 40 kilometer van de stad. We rijden door een kaal en dor landschap waarin zich toch de eerste tekenen van de ontluikende lente laten zien: schuchter groen en hier en daar al een voorjaarsbloem. Marc vermoedt dat tegen het einde van de reis de jacaranda’s zullen bloeien. We worden meteen naar Hotel Thule gebracht dat hoog op een heuveltop boven de stad is gebouwd en van waaruit je dus een prachtig panorama hebt. Het is een complex van gebouwen in een opvallende a-typische stijl met duidelijke Duitse invloeden. Mooi kan je het niet noemen, maar de omgeving is het des te meer: bloeiende bougainvillea’s en hybiscussen en een ruime binnenplaats met fontein. We worden verwelkomd met koffie en een croissant en nadat we onze koffers en handbagage gedeponeerd hebben, stappen we weer op de bus voor een bezoek aan Windhoek, Namibië’s hoofdstad. Hier leven 320.000 mensen.
De bus brengt ons door residentiële wijken en langs kronkelende, vaak steile straten naar de binnenstad. De straatnaamborden met Duitse namen doen wat onwezenlijk aan.
We stoppen aan het mooie park bij de Christuskirche, die net zo goed in Duitsland had kunnen staan en wandelen langs een opvallend maar lelijk gebouw in aanbouw: het nieuweNationale Museum. Het is één van de protserige projecten van de voormalige president Sam Nujoma, die regeerde van 1990 tot 2005, en die wel meer van deze dwaze beslissingen op zijn geweten schijnt te hebben. Wij wandelen naar de ernaast gelegen Alte Feste waarin het oude museum is ondergebracht. Veel is er niet te zien, maar het is toch een ideale plek voor Marc om ons iets meer over het land en zijn geschiedenis te vertellen. Namibië was van 1884 tot 1920 een Duitse kolonie (onder de naam Deutsch Süd-West Afrika) en werd in 1920 onder Zuid-Afrikaans protectoraat geplaatst. Dit verklaart enerzijds de vele Duitse namen en opschriften maar ook dat het Afrikaans er de voertaal is. Pas in 1990 werd het land onafhankelijk en kreeg het zijn huidige naam. De verzetsbeweging SWAPO werd de belangrijkste politieke partij en Sam Nujoma de eerste 
president. Namibië is ongeveer 27 keer zo groot als België en telt amper 2 miljoen inwoners. Het behoort hiermee tot de dunst bevolkte landen ter wereld: slechts 2,6 inwoners per vierkante kilometer. Op deze site bevindt zich ook het State House en het Tintenpalast, die het huidige parlement huisvesten. Vòòr het oude museum staat een groot ruiterstandbeeld als herdenking aan de Duitse soldaten en burgers die sneuvelden in de Herero-oorlogen van 1904-1907. Vandaag is het aanleiding tot controverse want het wordt gezien als een uiting van de Duitse suprematie en een miskenning van de vele Herero’s en Damara’s die in dezelfde oorlog in veel grotere aantallen het leven lieten. In een poging tot uitwissen van het koloniale verleden, moest het beeld plaats ruimen voor het nieuwe museum en werd het tenslotte naar hier verhuisd. Om dezelfde reden wil de huidige regering Duitse plaatsnamen vervangen door inheemse namen. Zo wordt bv !Nami≠Nüs de nieuwe naam voor Lüderitz en heet de Caprivi-strook voortaan de Zambesi-strook.
Terug naar 2013 Namibië OVERZICHT
president. Namibië is ongeveer 27 keer zo groot als België en telt amper 2 miljoen inwoners. Het behoort hiermee tot de dunst bevolkte landen ter wereld: slechts 2,6 inwoners per vierkante kilometer. Op deze site bevindt zich ook het State House en het Tintenpalast, die het huidige parlement huisvesten. Vòòr het oude museum staat een groot ruiterstandbeeld als herdenking aan de Duitse soldaten en burgers die sneuvelden in de Herero-oorlogen van 1904-1907. Vandaag is het aanleiding tot controverse want het wordt gezien als een uiting van de Duitse suprematie en een miskenning van de vele Herero’s en Damara’s die in dezelfde oorlog in veel grotere aantallen het leven lieten. In een poging tot uitwissen van het koloniale verleden, moest het beeld plaats ruimen voor het nieuwe museum en werd het tenslotte naar hier verhuisd. Om dezelfde reden wil de huidige regering Duitse plaatsnamen vervangen door inheemse namen. Zo wordt bv !Nami≠Nüs de nieuwe naam voor Lüderitz en heet de Caprivi-strook voortaan de Zambesi-strook.Terug naar 2013 Namibië OVERZICHT
