Windhoek (2)

Dinsdag 10 september 2013 (2)

Na een kort bezoek aan het museum wandelen we onder een brandende zon naar Independence Avenue, het commerciële hart van de stad. Hier staat moderne hoogbouw en zijn chique winkels en winkelcentra gevestigd. Windhoek staat bekend als de properste hoofdstad van Afrika, al vind ik het toch nog tamelijk slordig: gebroken plaveien, slecht onderhouden grasperken. In een autovrije zone hebben zwarte vrouwen hun ambachtwerkjes uitgespreid: rieten manden, houten schalen, beeldjes van olifanten, giraffen en andere wilde dieren, kleurrijke doeken...  Bij de Gibeon Meteorites, een moderne fontein die gesierd wordt door grote brokken van een meteoriet die hier ooit insloeg, stappen we met de hele groep een moderne winkelgalerij binnen. De gids is samen met de Namibiërs fier op zo’n eigentijds centrum, maar eerlijk gezegd zijn we niet erg onder de indruk. Wij Europeanen zijn meer gewoon. Met de hulp van Marc kan ik er wél een borsteltje met peer kopen om de lens van mijn fotocamera te ontstoffen en proper te houden. Het zal op deze reis nog veel dienst doen. We wandelen terug naar de bus die intussen heeft plaats gevat bij het splinternieuwe Hiltonhotel. Ook hier veel kraampjes. Er zitten zelfs enkele Himba-vrouwen in “klederdracht”, d.w.z. enkel getooid met modder op het naakte lichaam.  Het zijn echte toeristenlokkers die geld vragen voor elke foto die je van hen maakt en Marc raadt ons aan te wachten tot in Opuwo, waar we een Himba-dorp zullen bezoeken. Het is intussen zéér warm geworden, ruim boven de 30°C. Op de terugweg rijden we nog even langs het oude station van Windhoek, een charmant gebouwtje, maar als je daar al trots moet op zijn… Voor de deur staan enkele museumstukken van treintjes en wagonnetjes uit vervlogen (Duitse) tijden.

Daarna rijdt Bruce ons door Katutura, de uitgestrekte wijk waar de arme zwarten wonen. De naam betekent letterlijk “de plaats waar je niet wilt wonen” en dat zegt voldoende. Aanvankelijk zijn de huisjes nog netjes en kleurrijk geverfd, maar verder zien we enkel nog gammele, in golfplaten opgetrokken koten. Hoe dieper we in de wijk doordringen, hoe schrijnender. Hele heuvelflanken zijn ingenomen door armtierige woningen. Dit is een gevaarlijke buurt, maar Bruce is er thuis en weet waar we wel en niet moeten komen.

Tegen de middag zijn we terug in het Thule Hotel. Nadat we de kamer betrokken hebben, schuiven we aan voor de lunch in het restaurant met een prachtig panoramisch zicht op de stad. Eerst krijgen we een glaasje ‘vonkelwijn’ en dan is er een bescheiden buffetje met keuze uit een visgerecht (heek) en twee soorten wild (kudu en spiesbok). Lekker, maar alles is net iets te droog en te veel doorbakken. Na de lunch hebben we een vrije namiddag. We weten er niet goed weg mee want de stad is te ver af en overigens raadt Marc ons af om een taxi te nemen wegens te onbetrouwbaar. Dan maar naar de kamer voor een verkwikkende douche, een scheerbeurt en verse kleren. Het is nog steeds zeer warm, maar er verschijnen toch meer en meer wolken. We verkennen verder de tuin en het zwembad, dat niet veel meer blijkt te zijn dan een groot uitgevallen badkuip. We nemen dan maar plaats op het aangename terras en bestellen een glas wijn en een alcoholvrije Rock Shandy. Het is er heerlijk toeven en we hebben een leuke babbel met M en P, met wie ik leuke gemeenschappelijke herinneringen kan ophalen uit onze studententijd. Zodoende vliegt de tijd toch snel voorbij. Om 18:45 uur is het weer verzamelen geblazen en de bus brengt ons naar NICE, het restaurant van de hotelschool (Namibian Institute for Culinary Education).

Als we binnenstappen, kunnen we onze ogen bijna niet geloven: dit is een zeer smaakvol ingericht hypermodern restaurant, zoals we er zelfs bij ons weinige hebben. Ook het eten is modern gepresenteerd, zij het een beetje overdreven. We krijgen eerst een nogal complexe salade met naar mijn smaak teveel onsamenhangende smaken. Er zit o.a. gerookte zalm en biltong (gedroogd vlees) in. Daarna hebben we de keuze uit tonijn met couscous of oryx met rijst en een gestoofde peer. Het vlees is mals en zéér lekker en ook de tonijn is perfect. Het overladen dessert met 2 soorten chocolademousse en fruit valt dan weer zeer zwaar. Hoogtepunt is echter de wijn: een chenin blanc L’Avenir uit Stellenbosch. Fantastisch lekker en niet duur (17 €). Culinair begint deze reis met een onverhoopte meevaller. Dit is weliswaar geen topniveau, maar veel beter dan we hier ooit verwachtten. Vooral op het vlak van bediening hebben ze echter nog veel te leren. Maar ja, de Afrikaanse normen zijn duidelijk de Europese niet… De sfeer aan tafel is prima: rustig maar toch voldoende gebabbel en gelach. Ja, deze groep valt zeer goed mee! Het is 22 uur als we terug zijn in het hotel na een rit door het zo goed als verlaten centrum van Windhoek. Het was een lange dag en we zijn moe.

Terug naar 2013 Namibië OVERZICHT