zaterdag 6 december 2014

Toch maar even via de snelweg

Donderdag 28 augustus 2014
Wat was het hier stil vannacht: geen enkel geluid. Dus we hebben heerlijk geslapen. Om 8 uur word ik evenwel gewekt door het geblaf van een hond in huis. De hemel is bewolkt maar toch iets lichter grijs dan gisteren. Er wordt trouwens voor de komende dagen beter weer voorspeld. De kleine ontbijtkamer van Château Les Roches is aangenaam en gezellig. De deur staat open naar een klein terrasje, maar de ochtendlucht die binnenkomt is ons een beetje te fris zodat gastheer Tobias toch maar de deur sluit. Er staat een klein maar zeer verzorgd buffetje voor ons klaar waarop alles aanwezig is wat we van een lekker ontbijt verwachten. Na het ontbijt rekenen we af en kopen nog een potje huisbereide confituur en om 9:40 uur vertrekken we voor de tweede etappe van onze reis. Opnieuw genieten we van de kleine baantjes, rustig op en af doorheen de prachtige verre landschappen van de Morvan. In de glooiende groene weiden, afgezoomd met donkergroene hagen en hier en daar een bomengroep, grazen overal groepjes witte koeien. Al gauw trekt de hemel open en de zon breekt door. In de verte lonkt een wolkenloze blauwe hemel. Het is een heerlijke rit. Dit stukje Frankrijk is zeker een  omweg waard! Na een uur hebben we nog geen 50 kilometer afgelegd en we checken even onze gps om te zien hoe lang we vandaag nog moeten rijden. Nog 7 uren als we de autosnelwegen vermijden en het is al 11:00 uur… Via de autostrades is het maar 4,5 uren. Dat lijkt ons beter, dus we wijzigen onze plannen en besluiten langs Autun en Roanne te rijden. De bedoeling is om daar een terrasje te vinden waar we iets kunnen drinken. Niet eten, want we willen niet dezelfde fout maken als gisteren. Roanne is een grotere stad dan we in onze herinnering hebben en sinds ons laatste bezoek jaren geleden, is er zeer veel vernieuwd. Het blijkt daarenboven nog moeilijker om een parkeerplaats te vinden dan een aantrekkelijk terras, dus na een paar rondjes trekken we onverrichterzake verder, terug op pad.  Nu nemen we de A72 naarSaint-Etienne waar we de snelweg terug zullen verlaten, maar dat valt even tegen: onze gps is niet meer mee (veel nieuwe wegen en rotondes) en onze Michelinkaart is 40 jaar oud… Het is dus even sukkelen en vloeken maar uiteindelijk lukt het ons toch om de N88 te vinden. Rond Saint-Etienne is er daarenboven niet veel te zien maar verder valt de route nog mee: een vlotte brede baan van 2 maal 2 rijvakken en weinig vrachtverkeer.
IMG_6494.JPG
Het gaat nu zeer vlot naar Le Puy-en-Velay waar we toch even willen verpozen. We hebben immers nog slechts 45 minuten te rijden tot Langogne, onze bestemming van vandaag. Het is prachtig weer, 28 graden in de zon! Le Puy is bekend om de twee hoge en steile heuvels die hoog over de stad uit kijken. Op de ene staat een kerk en op de ander een reusachtig Mariabeeld. Maar Le Puy is ook bekend om zijn linzen, ‘les lentilles du Puy’, waarvan wij er natuurlijk een kilootje indoen om mee te nemen naar huis. We drinken eerst een glaasje wijn op een terras onder de koelte van de bomen en maken daarna een wandeling in de gezellige winkelstraatjes. Onze maag begint toch stilletjes te protesteren omdat ze deze middag niets te eten heeft gekregen en aangezien het toch nog een poos zal duren vòòr het diner, kopen we in een boulangerie een croissant en een chausson die we op straat opeten. Het is bijna 17:00 uur als we de auto terug opzoeken en de laatste kilometers van vandaag aanvatten.
IMG_6504.JPG
Precies om 18 uur komen we aan in Langogne bij het Domaine de Barres waar we voor vannacht gereserveerd hebben. Op het uitgestrekte domein van 27 ha staat een kasteel dat binnenin volledig vernieuwd is in een moderne strakke stijl. Een beetje jammer eigenlijk want er blijft weinig authentieks over zodat je je net zo goed in een modern hotel kan wanen. Rondom het kasteel is er een moderne aanbouw opgetrokken waarin o.m. een brasserie en een binnenzwembad zijn ondergebracht. Mooi en vrij luxueus, maar daardoor is het kasteelgevoel grotendeels weg. Alleen de voorgevel is nog als kasteel herkenbaar. Ook de kamer is modern en sober en voelt een beetje kil en onpersoonlijk aan. Verder zijn er op het domein een aantal vakantiehuisjes gebouwd en is er een golfterrein aangelegd. We hebben nog wat tijd over voor het avondeten en wandelen even tot bij het clubhuis van de golfclub en drinken er op het terras een glas wijn terwijl we de oefeningen van de golfspelers gadeslaan. Het is een mooie avond en de temperatuur is heerlijk. Na een verkwikkende douche gaan we aan tafel. Bij de reservatie hebben we een tafel gereserveerd in het restaurant. Er is echter ook een (goedkopere) brasserie en iedereen blijkt daaraan de voorkeur te geven. Derhalve zitten we de hele avond moederziel alleen in het grote maar toch stijlvolle restaurant en hebben een dienster voor ons alleen. We denken even dat zij een Zweedse is want op onze bestellingen antwoordt ze steeds met een kort ‘tack’. Later vernemen we dat dit tegenwoordig bij de Franse jeugd de gewoonte is en eigenlijk ‘d’acc’ is, wat staat voor  ‘d’accord’.  We eten er niet slecht: gravlax de thon, canon d’agneau de Lozère en chèvre fondu aux poires en we drinken er een lekkere witte Crozes-Hermitage bij. Alles is mooi gepresenteerd en lekker, de bediening is vriendelijk maar het lege restaurant is uiteraard sfeerloos. Om 21:30 uur zijn we terug op onze kamer. Morgen moeten we op de middag in Alès zijn en we hebben toch nog 2 à 3 uren te rijden, dus we zullen best niet te laat ontbijten.

Terug naar 2014 Méjannes OVERZICHT