Een schilderachtig vissersdorpje

Vrijdag 12 juni 2015 (1)

Het is opnieuw zwaar bewolkt vandaag maar het lijkt me toch iets klaarder dan gisteren. Het is ook nog altijd frisjes. Vandaag rijden we naar Cascais, de laatste bestemming van onze reis en daarbij volgen we zo goed mogelijk de kustlijn. De weg is aanvankelijk ontgoochelend saai en ligt zo ver van de kust dat we de zee nooit te zien krijgen. Vervelend is ook dat je voortdurend moet letten op de verkeersborden want de maximum toegelaten snelheid verandert constant. Het duurt ook even voor we het controlesysteem door hebben. Dat werkt als volgt: bij het bord dat de maximale snelheid aangeeft, staat een oranje knipperlicht. Als jouw snelheid te hoog ligt, springt het licht op rood en als je nog tijdig kan stoppen, gebeurt er niets. Kan je echter niet meer tijdig stoppen, dan word je geflitst. Ik vrees dat ik het minstens één keer aan mijn been heb!

 

Ericeira

Precies om 12:00 uur bereiken we Ericeira, een mooi vissersdorpje waarvan het centrum hoog boven de kust gelegen is. De zon is hier in haar volle glorie aanwezig en het is zelfs zeer warm aan het worden. We parkeren de auto en zien meteen dat er net drie vissersboten de haven naderen. Ze zullen weldra met een tractor aan land worden getrokken en daarna zal de vangst afgeladen worden. Daar willen we bij zijn, dus we spoeden ons naar beneden. Het is prachtig om het hele tafereel gade te slaan. Onder het krijsende gezelschap van tientallen meeuwen worden de boten uit het water getrokken terwijl de vissers op het dek staan toe te kijken. Twee honden verwelkomen ze kwispelstaartend. Eenmaal gestationneerd, begint meteen het afladen. Een voor een worden de plastic bakken aan wal gebracht: octopussen, grote roggen, congeraal, langoustines,… Samen met enkele andere toeristen lopen we er tussen en maken foto’s. Ook de kade zelf levert heel wat mooie foto’s op: de visserssloepen zelf, de visnetten in alle kleuren, plastieken bussen die dienst doen als boeien, ijzeren kooien voor kreeften en schelpdieren en ook een rek waarop de stokvissen in de zon hangen te drogen. Het is al bij al een slordige boel, maar toch zo schilderachtig. Wij halen ons hartje op! Als de grootste drukte achter de rug is, klimmen we weer naar boven het stadje in en op zoek naar een restaurant. Hier moet het toch lukken om lekker verse vis te eten? Via een gezellig plein en enkele schilderachtige straatjes met zeer verzorgde witgeverfde huizen komen we bij de Marisqueira Brisa, een klein visrestaurantje (marisqueira betekent visrestaurant).

In een kleine koeltoog ligt een mooie keuze aan zeevruchten: grote kreeften, langoustinen, krabben, spinkrabben, garnalen,… We kiezen voor spinkrab, een exemplaar van 1,2 kilo, en een schaaltje garnalen vooraf. Het restaurant ligt hoog boven de zee zodat we vanaf ons tafeltje bij het raam een prachtig zicht hebben over de kust. Het krabvlees wordt opgediend in de schelp van het lijf waarvan de reusachtige poten zijn losgemaakt. We kijgen er een plastieken hamer en kapblok bij om de schalen stuk te slaan maar dat valt niet mee. De ober toont ons even hoe het moet, maar ook hij heeft er moeite mee. Hij helpt ons tenslotte verder met een tang. Het duurt wel even voor we alles leeg gegeten hebben, maar het loont zeker de moeite: authentiek, naturel, levend vers en zeer lekker. Een frisse witte wijn uit de streek (amper 11 €) maakt het feest compleet. We zijn dolblij dat we deze plek ontdekt hebben.

Ericeira

Na het eten verkennen we het stadje verder en ontdekken nog enkele zeer pittoreske straatjes en huizen. De zon straalt op de witte gevels en de middaghitte weegt zwaar. Om 15:00 uur zijn we terug bij de auto en opgetogen over onze ervaring in dit schilderachtige stadje verlaten we Ericeira.